Znak
Litera	U,V	E	D	G	B	A	L	C	TH	T	S
Znak
Litera	H	Z	F,P	K,Q	O	X	I,J,Y	N	M	R	TS

Satanistyczny kozioł Bafomet, wyobrażony jest na tle odwróconego pentagramu, pięcioramiennej gwiazdy, która w rytuałach czarnej magii symbolizuje Szatana. Podobne wizerunki znaleziono na początku lat 70. w opuszczonej kaplicy Highgate w Londynie.
Propagandyści kościoła zrobili dobra robotę ogłaszając publicznie o okropnych czynach pogan, Katarów, Templariuszy i innych, którzy przez dualistyczne filozofie zostali wykorzenieni. Opowieści o nieochrzczonych dzieciach wykradanych przez satanistów aby użyć ich podczas mszy były nie tylko skutecznym środkiem propagandowym, lecz także zabezpieczały stałe źródło dochodów dla kościoła w postaci opłat za chrzest. Zabawnym jest fakt, że okoliczności w jakich opisywano działania heretyków pozwalały lubieżnym pisarzom i artystom rozwijać swe najbardziej sprośne upodobania. Dzisiejszym ekwiwalentem średniowiecznego kronikarza jest cenzor, który w imię orzeczenia, co jest pornografią musi ja najpierw... hm... rozpoznać. Możemy dać wiarę temu, że najbardziej kompletna pornograficzna biblioteka znajduje się w Watykanie. Zawsze zakłada się, ze satanistyczny ceremoniał jest czarną mszą, a przecież czarna msza nie jest obrzędem magicznym stosowanym przez satanistów i też niekoniecznie oznacza, ze jej uczestnicy to sataniści. Satanista jednakże może użyć czarną mszę jako formę psychodramy. Czarna msza w swej istocie jest parodią religijnego nabożeństwa odprawianego w kościele rzymskokatolickim, lecz może być równie swobodnie satyra którejkolwiek ceremonii religijnej. Dla satanisty czarna msza w swym bluźnierstwie skierowanym do ortodoksyjnych rytuałów nie jest niczym więcej niż nadmiarem. W rzeczywistości to nabożeństwa wszystkich tak zwanych uniwersalistycznych religii są parodiami starych rytuałów czcicieli ziemi i ciała. Poprzez próby od seksualnienia i odhumanizowania wierzeń pogańskich późniejsi wyznawcy wiary duchowej ubrali prawdziwe treści wcześniejszych rytuałów w lukrowane eufemizmy i w tej postaci uznawane są dzisiaj za prawdziwe msze. A co do teraźniejszej czarnej mszy, to nie jest już ona skandalicznym spektaklem amatorskich czy renegackich kapłanów, tak jak to niegdyś bywało. Ta forma psychodramy winna być dzisiaj parodią na tak święte tematy, jak mistycyzm wschodu, psychiatria, ruch psychodeliczny, skrajny liberalizm czy konserwatyzm i tym podobne.

Można stwierdzić, że rok 1666 był rokiem pierwszej komercyjnej czarnej mszy. Ostatnia czarująca kapłanka Szatana, Jeanne Marie Bouvier, została otruta przez sprytną i gruboskórna kobietę interesu Catherine Deshayes, zwana również La Voisin. Ongiś dama parająca się przerywaniem ciąży i zaopatrywaniem kobiet w najskuteczniejsze trucizny aby usuwać niechcianych mężów lub kochanków. Znalazła w upiornych opowiadaniach o krwawych nocach przysłowiowy obłęd. Nabyła wielki murowany dom wypełniony pokojami leczniczymi, celami, laboratoriami i... w kaplice. Zaczęła zapraszać królewskich i pomniejszych dyletantów, jednakże po krótkim czasie zaczął być dla nich niewygodny udział w nabożeństwach, których opis został powyżej przedstawiony. Zorganizowana oszustka wymyśliła te ceremonie a ich niezatarty ślad pozostał w historii jako wzór prawdziwej czarnej mszy. Gdy Lavoisier została aresztowana, nawiasem mówiąc w kościele Najświętszej Panny Dobrej Wieści, kości zostały rzucone. Jej historia powstrzymała na wiele lat przyjście Satanizmu.

Anglia polowy XVIII wieku stała się miejscem w którym satanizm ujawnił się w formie zabaw, gier i przyjemności. Rezygnując z rozlewu krwii świec z tłuszczu dzieci sir Francis Dashwood z zakonu popularnie zwanego "Klubem Piekielnego Ognia" zaczął przewodzić rytuałom nasyconym przyjemnościami i sprośnymi zabawami, wprowadzając barwną formę psychodramy.

Wiek XIX przyniósł satanizmowi usprawiedliwienie, albowiem pojawiły się próby białych magów w bojaźni wysilających się poznania czarnej magii. Diabeł ukazał swą lucyferyczną osobowość i powoli przemieniał się w rodzaj salonowego dżentelmena. Następnym krokiem o widocznej symbolice satanizmu były obrządki neopogan, kierowane przez Mac Gregora Mathersa i jego hermetyczny "Zakon Złotego Świtu", a także przez "Zakony Srebrnej Gwiazdy" i "Templariuszy Wschodu" kierowanych przez Aleistera Crowleya.

Ktoś zapyta: jak to się ma do zdarzenia z 1666 roku i kto właściwie praktykował satanizm? Odpowiedz tkwi w tym, czy ktoś kto uważa się za satanistę praktykuje satanizm w swym prawdziwym znaczeniu czy tez z punktu widzenia opiniodawców chełpiących niebo. Często się mówiło, i zresztą słusznie, ze wszystkie książki o Diable zostały kiedyś napisane przez pośredników Boga. Łatwo wiec można rozumieć w jaki sposób pewna liczba czcicieli Diabla zrodziła się dzięki inwencji teologów. Ówczesny zły typ charakterologiczny niekoniecznie jest właściwym dla autentycznego praktykowania Satanizmu. Pseudo Satanista wiecznie potrafił ujawnić się przez całą współczesną historię ze swymi czarnymi mszami o zmiennych stopniach bluźnierstwa, lecz prawdziwy Satanista raczej nie łatwo da się rozpoznać. Byłoby wielkim uproszczeniem mówić, ze każdy szczęśliwy człowiek to praktykujący Satanista. Jednakże jeśli wstęp do nieba ludzi zamożnych wydaje się być tak trudny jak próba przejścia wielbłąda przez ucho igielne a miłość do pieniądza jest źródłem wszelkiego zła, to musimy przynajmniej przyjąć, że najpotężniejsi ludzie na ziemi są najbardziej sataniczni. Można to odnieść do finansistów, przemysłowców, papieży, poetów, dyktatorów, marszałków i tak dalej. Prawdziwe dziedzictwo Szatana góruje nad etnicznymi, rasowymi czy ekonomicznymi osobliwościami, także nad doczesnymi ideologiami. Satanista zawsze panował na ziemi i zawsze będzie, bez względu na to, jakie by mu imię nadano. W sekretnych myślach każdej kobiety i każdego mężczyzny, wciąż jeszcze pobudzonych silną i nie zachmurzoną pamięcią spoczywa ukryty satanista. Taki, jaki był zawsze. Znak rogów powinien ujawnić się u wielu, zaś mag niech stanie w trzodzie, aby moc być rozpoznanym.

1. Osoba odprawiająca rytuał stoi w czasie jego trwania twarzą do ołtarza i symbolu Baphometa, za wyjątkiem sytuacji, kiedy występują inne wskazania.
2. Jeżeli jest to możliwe, ołtarz powinien być umiejscowiony naprzeciwko zachodniej ściany.
3. W przypadku, gdy ceremonia jest grupowa, to należy wybrać która przyjmie role kapłana. Jeśli rytuał wykonuje jedna osoba, to sama kieruje się instrukcjami dla kapłana.
4. Kiedy kapłan wypowiada słowa "Shemhamforash" i „Niech żyje Szatan”; należy słowa te powtórzyć. Po wypowiedzeniu ich przez innych uczestników następuje uderzenie w gong.
5. Miedzy uderzeniami w dzwon na początku rytuału do dzwonu obwieszczającego jego koniec tak palenie papierosów czy rozmowy nie związane z kontekstem ceremonii są niewskazane, żeby nie rzec: zabronione

13 stopni:

1. Ubranie się do rytuału.
2. Zgromadzenie przyborów, zapalenie świec, zgaszenie wszelkich zewnętrznych świateł, na lewo i prawo ołtarza zaznaczyć miejsce pergaminów.
3. Jeśli rolę ołtarza przyjmuje kobieta, zajmuje swoją pozycję: głowa na południe, stopy na północ.
4. Oczyścić nastrój przez dzwonienie dzwonem.
5. Wypowiedzieć inwokacje do Szatana i listę piekielnych imion. Uczestnicy powtarzają każde imię po tym, jak je wypowie kapłan.
6. Następuje picie eliksiru z kielicha.
7. Obracając się przeciwnie do wskazówek zegara kapłan wskazuje mieczem cztery strony świata i wywołuje właściwego z książąt Piekła: Szatana z południa, Lucyfera ze wschodu, Beliala z południa a Lewiatana z zachodu.
8. Jeśli użyty jest fallus, należy nim dokonać błogosławieństwa.
9. Kapłan czyta inwokacje dla rożnych ceremonii: pożądania, współczucia lub zniszczenia.
10. W przypadku uosobionego rytuału ten stopień jest szczególnie ważny. Samotność jest istotna gdyż sprzyja sekretnym wyznaniom. W tym momencie nie należy przeszkadzać tworzeniu się obrazów odnoszących się do twych żądz. Jest to moment wysłania twego planu do odbiorcy twych praktyk. Pamiętaj, że masz pięć zmysłów. Wykorzystaj je do granic. W zależności od typu rytuału należy tak po osiągnięciu orgazmu, wyrażeniu życzeń połączonych z płaczem czy pogardzie wyrażonej ogólnym wyczerpaniem po jej okazywaniu przejść do punktu jedenastego.
11. a) gdy prośby i życzenia zostały zapisane, kapłan odczytuje je głośno, po czym spala się je w płomieniach przeznaczonej do tego świecy. Po każdej prośbie wypowiada się słowa "Shemhamforash" i "Niech żyje Szatan"
    b) jeśli prośby wyrażone są ustnie, uczestnicy kolejno mówią je kapłanowi, a ten z kolei wypowiada je swoimi oddziaływującymi na niego najmocniej słowami. "Shemhamforash" i "Niech żyje Szatan" powtarzane są po każdej prośbie.
12. Jako świadectwo wierności uczestników dla mocy ciemności kapłan czyta właściwy Enochijski Klucz.
13. Wraz z dźwiękiem oznaczającym skączenie kapłan mówi: "A wiec stało się". Następuje koniec rytuału.

Satanistyczne czarne msze maja tak naprawdę niewiele wspólnego z obscenicznym i bluźnierczym rytuałem, w trakcie którego składane są ofiary z ludzi. Właściwie nie istnieje żadna jedna ceremonia, która mogłaby być ujęta tym ogólnym określeniem, chociaż pisarz i badacz okultyzmu Roiło Ahmed w swej książce The Black Art („Czarna Sztuka") zarysowuje takie oto podstawowe wyróżniki większości XX-wiecznych czarnych mszy:
• Strój: kapłan lub kapłanka nosi rnq lub purpurowa szatę. Pozostali maja czarne peleryny zwieńczone głowami zwierząt.
• Ślubowania: Członkowie wyrzekają się innych religii i lojalności wobec Boga. Składają też przysięgę utrzymania działalności grupy w tajemnicy.
• Uczta: Uczestnicy spożywają duże ilości jedzenia i napojów. Często następują potem tańce w negliżu.
• Ofiara: Na ołtarzu poświęca się zwierzęta lub ptaki. Pije się krew i spożywa mięso.
• Orgia: Uczestnicy często oddają się całkowitemu seksualnemu zapamiętaniu, podsycanemu przez narkotyki i alkohol.

Noc Walpurgi Noc z 30 kwietnia na 1 maja
Według wierzeń germańskich święto wiosny, zapowiadające początek prac polnych. Czarownice i złe duchy z Szatanem na czele urządzały wówczas sabat na Brocken, najwyższym szczycie gór Harz. Przed Nocą Walpurgii stosowano wiele praktyk magicznych (np.umieszczano wiązki ziół i 3 krzyże na drzwiach obór i domostw), by chronić się przed złym działaniem ciemnych mocy.
Święta Walpurgis, Walpurga lub Walburga urodziła się w Susex w końcu VIII lub początku VIII wieku (ok. 710 - 777). Z murów klasztoru żeńskiego w Dorset, gdzie przebywała 27 lat, przeniosła się wraz z kilkoma zakonnicami do Germanii z zamiarem zakładania zakonów, pomagała św.Bonifacemu w działalności misyjnej wśród Germanów. W końcu stała się zwierzchniczką dwóch klasztorów: w Heidenheim i Eichstadt, gdzie po śmierci 25 lutego 779 roku została pochowana. Jej ciało zostało złożone w skalnej jamie, z której wyciekał jakiś rodzaj oleju bitumicznego, znany później jako olej Walpurgi. Uważany był za cudowny środek przeciw chorobom. Pieczara zaś stała się miejscem pielgrzymek. Z czasem wybudowano ponad nią wielki kościół. Dla zachowania jej w pamięci wykorzystywano rożne daty, najczęściej jednak 1 maja. Zastąpiono tym samym uprzednio odbywające się w tym dniu pogańskie uroczystości. W ten sposób ukryto kontynuację najważniejszego święta roku: wielkiego szczytu wiosennego Equinox. Wigilia przed majowa została zapamiętana jako noc, w którą przybywają wszelkie demony, widma, zjawy, strachy i tym podobne w zamiarze wzięcia udziału w dzikich biesiadach symbolizujących urzeczywistnienie wiosennego zrównania dnia z nocą.

Halloween (Wigilia Wszystkich świętych lub Dzień Zmarłych)
Przypada na 31 października lub 1 listopada. Początkowo to święto było związane z wielkimi uroczystościami ognia w Brytanii za czasów druidów, zaś w Szkocji świętowano je w okolicznościach, w których duchy zmarłych, demony, czarnoksiężnicy i czarownice stawały się niezwykle aktywne. Paradoksem jest, ze Wigilia Wszystkich świętych była także nocą, w której młodzi ludzie czynili magiczne rytuały dla dokonania korzystnego wyboru małżeńskich partnerów. Młodzi we wsi flirtując weselili się wtórując zmysłowym ucztom, gdy starszyzna troskliwie chroniła swoje ogniska domowe przed duchami, czarownicami i demonami, które owej nocy posiadały wyjątkową moc.

Przesilenie i zrównanie dnia z nocą
Były celebrowane także jako święta zwiastujące pierwszy dzień danej pory roku. Przesilenie dnia do nocy stosuje się w lecie, nocy do dnia - w zimie. Zrównanie odnosi się do jesieni i wiosny. Letnie przesilenie jest w czerwcu, zimowe w grudniu. Jesienne zrównanie ma miejsce we wrześniu, wiosenne zaś w marcu. Daty przesileń i zrównań z roku na rok zmieniają się o dzień lub dwa w zależności od cyklu księżycowego, lecz zwykle przypadają w 21. lub 22. dzień miesiąca. Od 5 do 6-ciu tygodni po tych dniach obchodzone są legendarne satanistyczne uczty.

Szatana bez wątpienia nazwać wypada najlepszym przyjacielem Kościoła, jakiego kiedykolwiek ten posiadał, ponieważ przez te wszystkie lata zapewniał mu zajęcie. Zbyt długo fałszywa doktryna Piekła i Diabła pozwalała kwitnąć Kościołom katolickim i protestanckim. Bez diabła, na którego zawsze wskazywali palcem, religijni przywódcy prawości nie mieliby czym straszyć swoich wiernych. Ostrzegają: "Szatan wiedzie na pokuszenie", "Szatan jest księciem zła", "Szatan jest złośliwy, okrutny i brutalny"; "Jeżeli ulegniesz diabelskim pokusom, z całą pewnością będziesz skazany na wieczne potępienie i smażyć się będziesz w Piekle". Semantycznie słowo Szatan to: "przeciwnik", "sprzeciw" lub "oskarżyciel". Samo słowo "diabeł" pochodzi od sanskryckiego devi, które znaczy "bóg". Szatan uosabia sprzeciw wobec wszystkich religii, które mają na celu sfrustrowanie człowieka i potępienie go za naturalne instynkty. Przypisana mu została rola złego z tej prostej przyczyny, że wyraża cielesne, ziemskie i doczesne aspekty życia. Szatan, przywódca diabłów Zachodniego Świata był początkowo aniołem, do którego obowiązku należało donoszenie Bogu o ludzkich występkach. Dopiero w XIV wieku zaczęto przedstawiać go jako złe bóstwo - na wpół człowieka, na wpół zwierzę z koźlimi rogami i kopytami. Zanim chrześcijaństwo nadało mu imię Szatana, Lucyfera itd., zmysłową częścią ludzkiej natury rządził bóg noszący wtedy imię Dionizos lub Pan, przedstawiany przez Greków jako satyr lub faun. Pan był początkowo "dobrym chłopem" - symbolizował płodność i urodzaj. Za każdym razem, gdy jakiś naród przechodzi pod nową formę rządów, bohaterowie przeszłości stają się osobami potępianymi. Tak same sprawy się maja z religiami. Najwcześniejsi chrześcijanie wierzyli, że pogańskie bóstwa były diabłami, a do posłużenia się nimi należało stosować "czarną magię". Cuda dokonywane za sprawą niebios nazywali "białą magią" i tworzyło to jedyne między nimi rozróżnienie. Starzy bogowie nie umarli, ale strącono ich do Piekła, gdzie zmienili się w diabły. Straszydło, chochlik lub strach, którymi straszono dzieci - w języku angielskim - określenia te pochodzą od słowiańskiego słowa "Bog", które znaczy "bóg", podobnie jak sanskryckie Bhoga. Wiele przyjemności, którym oddawano cześć przed nadejściem chrześcijaństwa, zostało potępionych przez nową religię. Potrzeba było jedynie niewielkiej zamiany, aby przeobrazić rogi i rozszczepione kopyta Pana w jedno z najbardziej przekonywujących wyobrażeń diabła! Atrybuty Pana zręcznie przekształcono w karane potępieniem grzechy i w ten sposób cała metamorfoza stała się kompletna. Skojarzenie kozła z Diabłem można znaleźć w Biblii chrześcijańskiej, gdzie najświętszy dzień w roku - Dzień Pokuty - obchodzono w ten sposób, że poświęcano dwa kozły "bez skazy" - jednego Panu, jednego Azazelowi. Kozła niosącego na sobie grzechy ludzi wyprowadzano na pustynię, a tam był już "kozłem ofiarnym". Tak wygląda geneza obrzędu związanego z kozłem, wykorzystywanego do dziś w niektórych ceremoniach w taki sam sposób, jak to czyniono w Egipcie, gdzie raz do roku poświęcano to zwierzę Bogu. Ludzkość posiada wiele diabłów, a ich pochodzenie jest rozmaite. Odprawianie satanistycznych rytuałów nie obejmuje wywoływania demonów; praktykę tę stosują tylko ci, którzy obawiają się wywoływanych przez siebie mocy. Przypuszczalnie demony są złymi duchami charakteryzującymi się tym, że prowadzą do zepsucia ludzi lub rzeczy, których dotykają. Greckie słowo demon oznaczało ducha opiekuńczego lub źródło inspiracji - dla pewności późniejsi teologowie stworzyli cały legion tych zwiastunów natchnienia - wszyscy nikczemni.

Nadszedł czas, aby dać właściwe świadectwo historycznych dziejów. Zostało powiedziane, ze prawda uczyni człowieka wolnym. Otóż sama prawda nigdy nie ustanowiła wolnym żadnego człowieka. Tylko wątpliwość przynosi umysłowa emancypacje. Bez cudownego elementu wątpliwości dostęp do ścieżki, przez którą przechodzi prawda, będzie szczelnie zamknięty. Pojęcie Boga diametralnie różniło się w uzależnieniu od wieku, w którym przyszło go interpretować. Oraz ludzkiej wyobraźni. Albowiem to człowiek zawsze tworzył bogów, a nie bogowie człowieka. Bóg jednym jawił się jako życzliwy i dobrotliwy, innym zaś zdawał się być przerażający. Dla satanisty natomiast Bóg, bez względu na to jakie by miął imię, lub bez imienia, kojarzy się z czynnikiem wyważenia w naturze, a nie kimś troszczącym się o cierpiących lub zainteresowany karaniem. Ta pełna mocy siła, która przenika i zachowuje równowagę wszechświata jest zbyt daleko bardziej bezosobowa, aby troszczyć się o szczęście lub nieszczęście stworzeń z krwi i kości mieszkających na tej brudnej kuli. Każdy, kto myśli o Szatanie jako uosobieniu zła, niech weźmie pod uwagę, ze wszyscy: kobiety, mężczyźni, dzieci i zwierzęta musiały umrzeć, i musza umrzeć, bo taka jest wola boża. Często słyszycie te słowa pocieszenia z ust księży, aby usprawiedliwić nie miłosierdzie boże. Jeśli Bóg ma całkowitą kontrolę nad wszystkim i jest tak miłosierny, jak się tego powszechnie oczekuje, to w imię czegóż to pozwala, aby na świecie działy się okropności? Satanista rozumie, ze człowiek i przemiany zachodzące we wszechświecie, akcja i reakcja odpowiedzialni są za wszystko, i twierdzenie, że ktokolwiek troszczy się o świat nie zmyli go.

Ludzie wierzący modlą się długo w kościołach, aby spełniły się im jakieś życzenia, podczas gdyby przedsięwzięli nawet mało skomplikowane kroki ku ich ziszczeniu, pobożne życzenia spełniły by się bez ingerencji z zewnątrz. Satanista szukając pomocy nie modli się do Boga, a także nie błaga o przebaczenie swych złych uczynków, jak to dzieje się w innych religiach, gdzie oprócz bezpośrednich próśb do Boga wykorzystuje się tak zwanych pośredników w celu odpuszczenia grzechów. Sataniści wiedza, ze jeśli modlitwa nie jest tym o co chodzi, to spowiadanie się jednego człowieka przed drugim też nie spełnia swego celu, a co gorsza prowadzi do degradacji. Czymś naturalnie ludzkim jest pomyłka, i jeśli ktoś uczciwie żałuje tego co zrobił, to szczególnie pilnuje, aby się to nie powtórzyło. Ludzie często spowiadają się z grzechów dla oczyszczenia swego sumienia, aby moc grzeszyć dalej, zwykle w ten sam sposób. Różnorodność interpretacji Boga jest rzeczywiście ogromna. Niektóre religie posuwają się tak daleko, że prorokom innych sekt religijnych przyczepia się etykietę: heretyk; nawet wówczas, gdy wszystkie inne doktryny i istota charakteru bóstwa pozostaje taka sama. Jeśli było tak wiele rozbieżności co do właściwej formy czczenia Boga, to ileż może być interpretacji tego Boga? I kto ma racje? Jeżeli, sekta wyznawców Diabla wierzy, ze wszechpotężny, lecz i wszechmiłosierny Bóg - to właśnie Diabeł. Wielu ludzi zaczyna wątpić w egzystencję Boga w świetle słowa ustanowionego w chrześcijaństwie. Zaczęli więc poczuwać się chrześcijańskimi ateistami. Nie ma większej sprzeczności niż termin „chrześcijański ateista”. Wszystkie religie duchowej natury są wynalazkiem człowieka. To on, przy pomocy swego jak najbardziej cielesnego mózgu stworzył cały system bogów i bóstw dla uzewnętrznienia swego ego, które nie mogło być zaakceptowane w całości. Bóg mógł czynić te rzeczy, które były zakazane człowiekowi :zabijać, robić cuda, i tak dalej. Czy nie jest bezsensownym czcić siebie za pośrednictwem ludzi, którzy wymyślili Boga? Jeśli człowiek dąży do uzewnętrznienia swej prawdziwej osobowości w formie Boga, dlaczego później boi się swego Ja bojąc się Boga? Dlaczego wychwalając swa prawdziwą osobowość, wychwala Boga? Dlaczego powstaje uzewnętrzniony rytuał i ceremonia w imieniu Boga? Czy jest możliwe, że gdy człowiek zmniejsza przepaść dzieląca go od Boga, zauważa w sobie demona pychy, czy uosobienie Lucyfera, którzy nie pozwalają mu już dalej utrzymywać w sobie podziału na część cielesną i duchową, i widzi je, połączone w jedno. A później z przerażeniem stwierdza, ze one są tylko cielesne, i zawsze takie były. Jeżeli cala religijna wiara w kłamstwo zmalała, to dzięki temu, że człowiek zbliżył się do siebie i oddalił od Boga, zbliżając się tym samym do Diabła.

Siedem śmiertelnych grzechów w Kościele Katolickim to: chciwość, duma, zazdrość, gniew, żarłoczność, pożądliwość, lenistwo. Satanizm pobłaża tym grzechom, jako że to one prowadzą do fizycznego, umysłowego czy emocjonalnego usatysfakcjonowania. Chciwość oznacza potrzebę posiadania więcej, niż już się ma; natomiast zazdrość to pragnienie posiadania podobnych rzeczy, jakie maja inni. Zazdrość i chciwość są siłami napędzającymi ambicję. A bez ambicji nic nie można dokonać. Żarłoczność jest po prostu jedzeniem większej ilości pożywienia, niż wynika to z potrzeby utrzymania życia. A gdy przejadasz się tak, że stajesz się otyłym, to duma będzie motywowała cię do odzyskania miłej ci powierzchowności. Sataniści często spotykają kpiarzy, którzy utrzymują, iż ozdoby są niepotrzebne. Musi być wiadomym tym niszczycielom zdobnictwa, że prawie żaden z tych artykułów, które noszą na sobie w porze letniej, nie jest im potrzebny do utrzymania ciepła. Niechęć do wstawania rano świadczy o lenistwie. A gdy leżysz w łóżku wystarczająco długo, masz szansę popełnić następny grzech: lubieżność. Aby zabezpieczyć przetrwanie gatunku ludzkiego, natura uczyniła pożądliwość drugim najmocniejszym instynktem. Kościół chrześcijański uczynił pożądliwość grzechem pierworodnym. Miął on pewność, ze nikt nie uniknie grzechu. Najsilniejszym instynktem każdego żywego organizmu jest instynkt samozachowawczy, który budzi się, gdy na przykład ktoś nas krzywdzi; gdy zaczynamy być tak wściekli, że zaczynamy bronić się przed dalszym atakiem. Człowieku, nie pozwól, aby krzywda wyrządzona tobie nie została zwrócona. Bądź jak lew na ścieżce. Bądź niebezpieczny nawet wówczas, gdy uciekasz. Od kiedy naturalne instynkty prowadzą człowieka do grzechu, wszyscy ludzie są grzesznikami, a wszyscy grzesznicy idą do piekła. Niebo musi być zapełnione jakimiś dziwnymi stworami. Dzisiejsi przywódcy religijni głoszą, że wszystkie naturalne odruchy są grzeszne. Seks już nie jest brudny, bycie dumnym nie jest hańbiące, i tak dalej. Jeżeli świat zmienił się tak bardzo, to dlaczego trzymamy się wątków umierającej wiary? Jeżeli wiele religii zaprzecza swym własnym bibliom, ponieważ są już nieaktualne, i głoszą filozofię satanizmu, dlaczego by nie nazwać tego właściwym imieniem: Satanizm? Z pewnością było by to mniej obłudne i kłamliwe. Wiele księży i wiernych twierdzi, ze muszą się podporządkować nowym czasom. Zapominają o tym, że czynniki limitujące i raz ustanowione prawa religii białego światła nie zmieniają się na tyle, aby wyjść na przeciw potrzebom człowieka. Przeto stało się koniecznym powstanie nowej religii, opierającej swe podstawy na naturalnych instynktach człowieka. Imię jej już nadali. To satanizm. Dziwne to czasy. Kapłani i duchowni z jednej strony stoją w pierwszych szeregach demonstracji pokojowych, a z drugiej jako kapelani wojskowi leżą na platformach wagonów, na przodzie pociągów wiozących materiały wojenne, błogosławiąc pociski walczących ludzi. Ktoś gdzieś musi się mylić. Czy to możliwe, ze Szatan jest jedynym kwalifikującym się do roli oskarżonego? Gdy szczenię osiągnie dojrzałość, staje się psem. Gdy lód się topi, staje się wodą. Gdy przeminie dwanaście miesięcy, kupujemy nowy kalendarz. Gdy zdarzenie magiczne staje się faktem naukowym, odwołujemy się wówczas do medycyny, astronomii i tak dalej. Dlaczego nie podążamy tą droga na arenie religijnej? Nie macie racji narzekając na sytuację polityczną, gdy rządzi partia którą wybraliście, albowiem głosując na nią w jakiś sposób poparliście ją. Nawet jeżeli nie możecie otwarcie wyrażać swej opinii z powodu obaw przed konsekwencjami nieprzychylnych temu np. pracodawców, to można pozostać uczciwym wobec siebie samego, w domu, w gronie swoich bliskich. Nowo przekonany do argumentów zdrowej filozofii satanizmu często pyta się, dlaczego nazywa się to satanizmem? Dlaczego nie nazwać tego humanizmem, lub opatrzyć innym imieniem, nie związanym z grupami czarnej magii? Trochę więcej ezoterycznie, trochę mniej rażąco. Jest tylko jedno uzasadnienie aby tego nie uczynić. Humanizm nie jest religią. To prosty sposób życia, bez ceremonii i dogmatów. Satanizm posiada jedno i drugie. Filozofia satanistyczna wiąże podstawy filozofii i Boga, emocji i dogmatów. Owe dogmaty nie są już tak krzywdzące jak dogmaty przodków, które stoją w sprzeczności z ludzką naturą. Czasy się zmieniły, lecz człowiek nie. Podstawy Satanizmu zawsze istniały. Jedyną nową rzeczą jest to, że powszechne cechy ludzkie wykorzystano dla zbudowania formalnej organizacji religijnej.

Od stuleci budowano kamienną konstrukcję człowieczej abstynencji. Najwyższy czas, by zbudować świątynie człowieczej pożądliwości. Szatan z pewnością był najlepszym przyjacielem Kościoła. Bez Diabła kapłani nie mieli by czym grozić swoim wiernym. "Szatan wiedzie was na pokuszenie, jest księciem zła, jest przewrotny, okrutny, brutalny" - ostrzegali. Szatan reprezentuje opozycję w stosunku do wszystkich religii, które potępiają człowieka za jego naturalne instynkty. Otrzymał on piętno zła, albowiem reprezentuje ciało, ziemskość i ziemskie aspekty życia. Szatan, główny diabeł świata zachodniego był początkowo aniołem, którego rolą było niesienie raportów do Boga o ludzkich przestępstwach. Nie wcześniej, niż w XIV stuleciu zaczęto go opisywać jako złe bóstwo, pół człowiek i pół zwierzę z koźlimi rogami i kopytami. Przed chrześcijanami cielesną stroną ludzkiej natury rządził bóg zwany Dionizosem lub Panem. Pan był dobrym facetem. Symbolizował płodność ciała, żyzność ziemi. Za każdym razem, kiedy jakiś naród wejdzie pod nowe formy rządów, niedawni bohaterowie stają się czarnymi charakterami, łajdakami i nikczemnikami. Tak samo jest z religią. Najwcześniejsi chrześcijanie wierzyli, ze pogańskie bóstwa były diabłami, i wykorzystanie ich oznaczało zastosowanie czarnej magii; zaś cudowne niebiańskie wydarzenia określali białą magią. Starzy bogowie nie umarli, lecz dostali się do piekła, stając się diabłami.

Diabły dawnych religii zawsze choćby w części miały zwierzęcą charakterystykę, świadectwo stałych ludzkich potrzeb, aby zaprzeczyć temu, że człowiek także jest zwierzęciem. świnia była pogardzana przez Żydów i Egipcjan, Fenicjanie czcili boga-muchę Baala, od którego pochodzi diabeł Belzebub. Bot, Baal, Belzebub są identyfikowani z chrząszczami gnojonymi lub skarabeuszami, które pojawiły się, aby zmartwychwstać podobnie jak mityczny ptak Feniks podnosi się z własnych prochów. Persowie wierzyli, ze dwie wielkie siły na świecie to Ahura Mazda: bóg ognia, światła, życia i dobroci; oraz Aryman: wąż, bóg ciemności, zniszczenia, śmierci i zła. Historia Fausta była protestem czasów XVI wieku przeciw wiedzy, nauce, chemii i magii. Aby stać się satanistą, nie trzeba sprzedawać duszy Diabłu, lub zawierać paktu z Szatanem. Ta groźba została wymyślona przez chrześcijaństwo dla sterroryzowania ludzi, aby nie odłączyli się od owczarni. Kapłani chrześcijańscy nauczali wiernych, że jeśli ulęgną pokusom Szatana i będą żyli w zgodzie ze swymi skłonnościami, będą musieli zapłacić za swe grzeszne przyjemności oddaniem dusz Szatanowi i cierpieć w piekle aż po wesz czasy. Teutońska bogini śmierci, córka Lokiego miała imię Hel, tak jak pogański bóg tortur i kar. Podczas formowania ksiąg Starego Testamentu dodano do tego imienia druga literę "l". Prorocy piszący biblię nie znali słowa "hell" z dwoma "l" co w języku angielskim znaczy „piekło”. Używali hebrajskiego "szeol" i greckiego "hades", co oznacza „grób”, "podziemie". Używano również greckie słowo "Tartaros" - miejsce pobytu upadłych aniołów gdzieś w podziemnym świecie wewnątrz Ziemi. A także używano słowa "Gehenna" - nazwa doliny w pobliżu Jerozolimy, gdzie panował Moloch i gdzie były zsypywane i palone odpadki. To stąd kościół chrześcijański wytworzył i rozwinął ideę ognia i siarki w piekle. Większość satanistów nie akceptuje Szatana jako antropomorficznej istoty z kopytami, kolczastym ogonem i rogami. Szatan jedynie reprezentuje siły natury określone jako moc ciemności, które zostały tak właśnie nazwane, ponieważ żadna religia nie wyciągnęła tych sil z mroku. Także nauka nie jest w stanie zastosować technicznej terminologii dla tych sił. Szatan jako bóg, półbóg, osobisty zbawca lub jakkolwiek życzycie sobie go nazwać był wynaleziony przez twórców każdej religii aby napiętnować ludzkie tak zwane niegodziwe czyny i sytuacje na Ziemi. Twórcy religii mieli pewność, iż nikt nie ucieknie przed tak sprecyzowaną winą, że fizyczne czy umysłowe zostaną obarczone piętnem zła. Więc jeśli nazwano nas złymi, złem jesteśmy, i co z tego? Szatańska epoka jest dla nas.

Satanizm reprezentuje szacunek dla tych, którzy nań zasłużyli, zamiast miłości ofiarowanej niewdzięcznikom. Nie można kochać wszystkich i wszystko. Jeżeli cokolwiek jest stosowane ze zbytnia hojnością, to dewaluuje swe prawdziwe znaczenie. Miłość jest jednym z najbardziej intensywnych uczuć człowieka. Drugim jest nienawiść. Miłość niechciana jest nienaturalna. Jeżeli próbujesz kochać wszystkich, to zmniejszasz tym samym uczucie dla tych, którzy na nie zasłużyli. Tłumiona nienawiść może prowadzić do wielu fizycznych i emocjonalnych schorzeń. Ucząc się wyzwalać nienawiść skierowaną do właściwego adresata unika się potrzeby przerzucania gniewu jaki żywisz do wroga na kogoś, kogo kochasz. Nigdy nie było wielkiego miłosnego ruchu w historii świata, który by nie zaowocował rzezią niezliczonej ilości ludzi. Musimy przyjąć, ze czyniono tak w imię miłości. Każdy hipokryta, który chodził po ziemi, miął kieszenie wypchane miłością. Każdy religijny faryzeusz przysięgał kochać swych wrogów nawet wówczas, kiedy w swojej fałszywości pocieszał się: Bóg ich ukarze. Satanizm wielu ludziom kojarzy się z brutalnością i okrucieństwem. Jest tak dlatego, ze ludzie obawiają się stawić czoła prawdzie. A prawda jest też i taka, ze ludzkie istoty nie zawsze są dobrotliwe i kochające wszystko. Ponieważ Satanista przyznaje się, że jest zdolny tak do miłości jak i nienawiści, uważa się, że składa uszanowanie tylko nienawiści. Przez uczciwe rozpoznanie i dopuszczenie odczuwania tych dwóch emocji nie dochodzi do ich mylenia. Bez możliwości doświadczenia jednej z nich nigdy w pełni nie będziecie mogli doświadczyć drugiej. Wiele kontrowersji narosło wokół satanistycznego punktu widzenia na wolną miłość.

Prawdziwy satanista nie jest uzależniony od seksu w większym stopniu, aniżeli przez jakakolwiek z innych żądz. Nie jest perwersyjnym diabłem który czyha na okazje aby zdeflorować każdą cnotliwą dzieweczkę. Ani też nie jest ukrywającym się degeneratem, który skrycie czai się wokół sex-shopow. Jeżeli pornografia w jakimś momencie wypełni jego potrzeby, to nie wstydząc się kupi jakiś "świerszczyk" i bez poczucia winy przejrzy go w wolnym czasie. Jest oczywistym, że przeszłe religie z dnia na dzień łagodzą swoje śmiechu warte ograniczenia. Jeśli jednak cała religia oparta jest na abstynencji a nie na pobłażaniu, to i tak niewiele zdziała, nawet gdyby była poprawiana. Tak wiec pocóż marnować czas kupując owies dla zdechłego konia. Hasłem satanizmu jest zaspokojenie zamiast abstynencji. Lecz to nie jest przymus.

Często przyjmuje się, ze aktywność seksualna jest najistotniejszym czynnikiem religii satanistycznej, a chęć uczestniczenia w orgiach seksualnych jest niezbędnym warunkiem, aby stać się satanistą. Gdy faktycznie Ci, którzy nie będą interesowali się głębiej Satanizmem, a jedynie jego aspektem seksualnym, mogą być totalnie zniechęceni. Satanizm rzeczywiście staje w obronie wolności seksualnej, lecz tylko w prawdziwym sensie tego słowa. Wolna miłość w myśl koncepcji satanistycznej znaczy dokładnie możność dokonania wyboru, czy chcesz dochować wierności jednej osobie czy też chcesz zaspakajać swe seksualne pragnienia z taką liczbą osób, jaka jest niezbędna do osiągnięcia satysfakcji. Satanizm w rzeczy samej nie zachęca do aktywności orgiastycznych czy specjalnych pozamałżeńskich przygód dla tych osób, którym nie przychodziłoby to w sposób naturalny. Bycie niewiernym dla wielu partnerów może być nie do przyjęcia i wręcz szkodliwe. Dla innych zaś samo ograniczanie seksualne dla dochowania wierności jednej osobie byłoby przyczyną frustracji i stresów. Każdy musi rozstrzygnąć, jaki rodzaj aktywności seksualnej najlepiej odpowiada jego potrzebom. Okłamywanie samego siebie poprzez zmuszanie się do cudzołóstwa lub do posiadania partnerów seksualnych przed małżeństwem w imię udowodnienia innym, lub co gorsza sobie, ze się jest wyemancypowanym od seksualnego poczucia winy jest tym samym według standardu satanistycznego, jak pozostawienie niezaspokojonych potrzeb seksualnych z powodu zakorzenionego poczucia grzechu. Satanista uświadamia sobie, że jeśli ma być wytrawnym znawcą seksu i prawdziwie wolnym od seksualnego poczucia winy, to nie może być tłumionym tak przez tak zwanych rewolucjonistów seksualnych, jak i przez pruderie lękającego się grzechu społeczeństwa. Satanizm pobłaża każdemu rodzajowi działań seksualnych, który odpowiednio zadowoli wasze indywidualne żądze, czy to będzie heteroseksualizm, homoseksualizm, biseksualizm, jeżeli to wybierzecie i do czasu, gdy nie powoduje to urazu u innego partnera w przypadku powodowania bólu drugiej osobie (nie należy zaliczać symbolicznego bólu wynikającego z lęku zrodzonego z wstydliwej moralności seksualnej lub też bólu zadawanego masochiście). Dlatego satanizm nie popiera gwałtów, molestowania dzieci, aktów płciowych ze zwierzętami czy innych przejawów seksualnej aktywności pociągającej za sobą uczestnictwo tych, którzy tego nie chcą, lub których przyzwolenie zostało wymuszone przez zastraszenie lub wprowadzenie w błąd. Nie ma dwóch ludzi o dokładnie tym samym apetycie czy zamiłowaniach seksualnych. Doskonale połączenia partnerów są rzadko spotykane. Istotna rzeczą jest, że miłość duchowa i cielesna niekoniecznie idą w parze. Osoba, która obdarzona jest wielką potencja czasem niesłusznie pomniejsza wartość miłości partnera o mniejszych potrzebach seksualnych. To nie fair spodziewać się entuzjastycznych reakcji na każda złożona propozycje, jednakże i partner winien okazać ten sam stopień delikatności i w przypadku braku przypływu wielkiej namiętności może biernie, lecz ciepło zaakceptować kochaną osobę a także nie narzekać, gdy niezaspokojony partner wybierze praktyki auto erotyczne czy tez bardziej odpowiadającą mu osobę. Głęboka duchowa miłość jest wzbogacana przez miłość seksualną i jest rzeczywiście potrzebnym składnikiem zadowolenia bliskich sobie osób. Lecz z powodu różnic w upodobaniach seksualnych skok w bok czy masturbacja czasami stanowi potrzebny dodatek.

Wielu ludzi praktykuje wytworna sztukę obdarzania innego człowieka odpowiedzialnością, a nawet bezprzyczynowo wywoływać w nim uczucia zobowiązań dla nich. Satanizm chętnie objawi prawdziwe oblicze tych pijawek. Psychiczni krwiopijcy to indywidua, które okradają innych z energii życiowej. Nie pełnia pożytecznej roli w naszym życiu ani nie są także obiektami miłości czy prawdziwymi przyjaciółmi. Wciąż czujemy się odpowiedzialni wobec psychicznych wampirów, nie wiedząc w zasadzie za co. Używają oni podstępnej psychologii mówiąc: "Och, nie mogę prosić Cię byś to zrobił", a ty z kolei uporczywie utrzymujesz, ze to nie problem. Są zbyt sprytni, aby jawnie was wykorzystywać, ponieważ zdają sobie sprawę, że moglibyście się czuć urażeni, a to byłby już powód, żeby im odmówić. Psychiczny wampir może egzystować, ponieważ sprytnie wybiera ofiary wśród sumiennych i odpowiedzialnych ludzi, którzy z zapałem wypełniają swe moralne zobowiązania. Jesteśmy prześladowani tak przez pojedynczych, jak przez grupy krwiopijców. Każda organizacja dobroczynna, czy to będzie fundacja dobroczynna, urząd opieki społecznej, fundacja religijna czy też inne stowarzyszenie starannie dobierają adeptów sztuki wyzwalania u innych poczucie winy. Dla owych wodzów pracą jest zachęcanie nas do otworzenia najpierw serc, a następnie portfeli. Biorą sute wynagrodzenie za swą "szlachetną" działalność. Oczywiście są i tacy ludzie którzy czują się nieszczęśliwi dopóki nie złoża jakiś datków, lecz wielu z nas nie pasuje do tej kategorii. Sumiennej osobie sprawia wielką trudność rozstrzygniecie pomiędzy dobrowolną a kłamaną dobroczynnością. Szalenie trudno nauczyć się mówić "nie" gdy przez całe życie mówiło się "tak". Jednakże jeśli nie chce się być stale wykorzystywanym, to człowiek musi się nauczyć mówić "nie". Jedynym sposobem na rozpoznanie czy jesteście ofiarą wampira to porównanie tego do dajecie z tym co otrzymujecie od danej osoby. Jeśli ktoś nieprzerwanie czegoś żąda od was lub oczekuje przychylnego nastawienia do jego problemów, a gdy wy takiej pomocy potrzebujecie ma zawsze mnóstwo innych pilnych zobowiązań, to wiedzcie, że macie do czynienia z krwiopijcą. Mądrze by było z miejsca unikać kontaktów z tego rodzaju osobami. Ich uzależnienie i płaszczenie się przed wami w początkowym okresie mogą się wydąć bardzo pociągające, a ich materialne prezenty - bardzo atrakcyjne. Uważajcie jednak i rozważcie, czy w konsekwencji nie zapłacicie za to wielokrotnie więcej. Nie traćcie niepotrzebnie czasu z ludźmi, którzy mogą was zniszczyć. W zamian skoncentrujcie się na tych, którzy okażą wdzięczność za to że jesteście wobec nich odpowiedzialni i vice versa: oni czują się odpowiedzialni wobec was. Jeśli ty jesteś psychicznym wampirem, przyjmij przestrogę i strzeż się Satanistów. Są gotowi i chętni na pełną radości przejażdżkę przysłowiowym kółkiem przez twoje serce.

Człowiek jest świadom tego, że pewnego dnia umrze. Inne zwierzęta kiedy są bliskie śmierci czują że umierają, jednakże pozbawione są pewności, że ich zmysły odchodzą z tego świata. Często podkreśla się, ze zwierzęta przyjmują śmierć pełne wdzięku, rzec by można: z godnością, bez strachu lub prób obrony przed nią. Ten piękny wzorzec śmierci potwierdza się tylko wówczas, gdy zwierzę nie może uniknąć śmierci. W przypadku gdy zwierzę jest chore lub ranne będzie ono walczyło o swe życie każdą cząstką siły jaka mu pozostała. Ta owa niewzruszona wola życia również u człowieka spowodowałaby wyzwolenie ducha walki o utrzymanie się przy życiu, gdyby nie był tak...hmm... wysoce rozwinięty. Wszyscy wiemy, że wielu ludzi szybciej umiera ponieważ poddają się i w rezygnacji przestają walczyć o życie. Jest to zrozumiałe gdy jest się bardzo chorym bez widocznych szans powrotu do zdrowia. Częściej jednak jest inaczej.

W największych religiach wmawia się, ze śmierć jest wielkim duchowym przebudzeniem, przygotowywanym przez całe życie. Ta idea przekonuje kogoś, kto nie miał dostatecznie zadawalającego życia; lecz dla tych, którzy doświadczyli wszystkich radości, jakie życie miało do zaoferowania, śmierć wywołuje przerażenie. Tak też powinno być. Dla osoby usatysfakcjonowanej swą ziemską egzystencją życie jest jak przyjęcie, a nikt nie lubi opuszczać dobrej zabawy i niechętnie zrezygnuje z tego życia dla obietnic życia po życiu o którym nic nie wie. Wschodnie wierzenia mistyczne uczą ludzi samodyscypliny na przekór ich świadomości aby rozpuścić się w uniwersalnej kosmicznej świadomości. I wszystko po to, aby uniknąć dobrego zdrowia, samozadowolenia czy uczciwej dumy z ziemskich dokonań. Interesującą jest tu uwaga, że tereny na których kwitnie ten rodzaj wiary to te, w których materialne wynagrodzenie nie jest tak łatwo osiągalne. Mistycy wschodu usilnie wierzą w reinkarnacje. Dla kogoś, kto nic nie zrobił w tym życiu myśl, ze mógłby być królem w przyszłym wcieleniu jest bardzo pociągająca i pozwala złagodzić potrzebę uszanowania samego siebie. Jeśli w tych krajach życie nie zaowocowało czymkolwiek z czego mogliby być dumni, mogą pocieszyć się myślą, że zawsze są przyszłe życia. Wierzącym w reinkarnację nie przyszło do głowy, ze jeśli jego ojciec, dziad, pradziad itd. rozumieli dobra karmę, tym samym kultywowali te same wierzenia i etykę jaką kultywują ją współcześni, to dlaczego żyje teraz w niedostatku i cierpi z tego powodu zamiast żyć jak maharadża? Małe dzieci powinny być podziwiane za ich entuzjastyczny pęd do życia. Gdy dzieje się cos ekscytującego, dziecko odmawia pójścia do łóżka i gdy mimo to zostanie tam umieszczone, będzie skradało się do zasłon aby je uchylić i obserwować. Ta dziecięca witalność jest przykładem dla satanisty w odsłanianiu ciemności śmierci i reszty przyziemności. Religijni męczennicy oddawali swe życie niekoniecznie dla tego, że było dla nich nieznośne, lecz aby użyć swoje największe poświecenie czy ofiarę jako metodę przyszłego trwania religijnej wiary. Te swoistego rodzaju samobójstwa były aprobowane a nawet stawiane za wzór przez ludzi kościoła mimo, ze ich pisma święte kwitują samobójstwo grzechem. To dość osobliwe, ze religie uznają samobójstwo grzechem, jednocześnie aprobują je, jeśli zdarza się w imię zaspokojenia.

Definicja dobra i zła została ściśle określona w Chrześcijaństwie, do czego większość z nas zdołała przywyknąć. Przyzwoitość nakazuje aby złem nazwać coś co się czyni drugiemu człowiekowi wbrew jego woli i tak to jest w religii satanistycznej, czego nie można powiedzieć o chrześcijaństwie i innych ugrupowaniach religijnych. Tam przez wiele lat pisano opasłe tomiska z rzekomą "prawdą", a szczerze powiedziawszy to teraz już się nie pamięta jaka była początkowa idea tego wszystkiego. Chrześcijańska "Biblia" przypomina polskie, ale nie tylko polskie prawo będące gąszczem wskazówek niekiedy wzajemnie się wykluczających na czym korzystają najczęściej prawnicy, którzy zbijają na tym niezłą kasę.

Satanista to człowiek otwarcie przyznający, że jest zdolny czynić zarówno dobro jak i zło, kochać swoich przyjaciół i nienawidzić wrogów. Aby człowiek prawidłowo funkcjonował w społeczeństwie, musi być nagradzany za dobro, a za zło karany, bo inaczej przestanie być przydatny "osiadając na laurach". Pięknym tego przykładem był socjalizm, w którym to każdemu się należało bez względu na to czy pracuje (nie można tego mylić z chodzeniem do pracy) czy też nie obie nic, lub prawie nic. Po kilkudziesięciu latach okazało się, że tego typu gospodarka wykazuje zacofanie w porównaniu ze zdrową kapitalistyczną, która zmusza niejako człowieka do pracy, chociaż niekoniecznie fizycznej.

Satanista to człowiek uważający się za myślącego i przez to silnego, a nie za bezmyślnie silnego. Przykładem człowieka jak to określiłem "bezmyślnie silnego" jest młody łepek, chodzący na siłownie trzy razy dziennie i szukający okazji żeby komuś przyłożyć. Świetne podejście do rzeczy, tylko że osobnik o satanistycznym podejściu nie musi osobiście posiadać siły fizycznej żeby się na kimś zemścić. Może on uciec się do magii, albo do bardziej konwencjonalnych środków takich jak na przykład opłacenie pięciu innych łepków którzy by już wiedzieli co z tym osobnikiem zrobić.

Osobiście dziwi mnie fakt że tak wiele informacji na temat satanizmu pochodzi od wyznawców innych religii które z oczywistych względów są negatywne, a ludzie najczęściej przyrównują wyznawców szatana do sekt. Żeby było śmieszniej w polskim prawie pojęcie sekty po prostu nie istnieje, gdyż zostało stworzone żeby ludzi straszyć. Mówienie o tym że jeśli nie będą się słuchać wielkich kościołów to po śmierci pójdą dopiekła i będą przypalani przez diabła z rogami nad gorącym piecem już nie wystarcza więc trzeba było wymyślić coś bardziej skutecznego i właśnie czymś takim stały się sekty, czyli po prostu inne niejako konkurencyjne grupy religijne. Dosyć ciekawą anty definicję sekty stworzył francuski XIX wieczny filozof i religioznawca Ernest Renan: "...religia jest to sekta której się powiodło...". Inna, również ciekawa to cos takiego: "...sekta to organizacja religijna, która musi płacić podatki...".

Podobnie jak wolność seksualna, również błędnie przez ogół jest interpretowane przestrzeganie prawa. Mówi się, że Satanista to człowiek niszczący nagrobki, palący kościoły, wyklinający księży, a nic nie jest bardziej mylnego, jak takie stawianie sprawy. Główny dogmat Satanizmu, czyli brak bez sensownych ograniczeń posiada również i swoją drugą stronę, a mianowicie brzmi ona mniej więcej tak: "Rób co chcesz, ale wszelkiego rodzaju konsekwencje swoich zarówno dobrych, jak i złych czynów będziesz ponosił również i Ty, bez względu na to czy będą one dla Ciebie dobre, czy też nie". Niszczenie czegokolwiek podchodzi pod paragraf i każdy z tego sobie doskonale zdaje sprawę, a wiec... wolny wybór.

Tylko człowiek naiwny nie zdaje sobie sprawy z tego, czym są dla człowieka wszelkiego rodzaju używki. Powszechnie wiadomo, iż zarówno palenie papierosów, picie alkoholu, branie narkotyków wpływa negatywnie zarówno na ciało, ducha jak i na stan naszego portfela. Nie oszukujmy się, paczka papierosów dziennie to jest 30 paczek miesięcznie, 420 rocznie, a w ciągu całego życia wychodzi, zresztą to zależy od tego, ile człowiek żyje. Dodajmy do tego kłopoty ze zdrowiem, a więc wiążące się z tym wydatki na lekarzy, czy wreszcie złe samopoczucie w momentach, kiedy nie ma się z różnych zresztą powodów dostępu do papierosów. Przedstawiłem akurat jeden z przykładów powszechny w naszym społeczeństwie, a spowodowany, nie oszukujmy się młodzieńczą głupotą. Człowiek zaczyna palić z reguły w wieku trzynastu-czternastu lat, aby udowodnić sobie i innym, jaki to jest on dorosły. Palenie w ukryciu przed rodzicami wzmaga tylko apetyt na "fajki" co w rezultacie zamiast chronić przed nałogiem jeszcze go wzmacnia, bo młody człowiek korzystając z okazji pali jednego za drugim i wpada w nałóg nawet nie wie kiedy. Jeżeli rodzice na coś nie chcą młodemu człowiekowi pozwalać, to ono i tak to będzie robić, tylko że w ukryciu i to dwa-trzy razy więcej. Przykład ten możemy przyrównać do ideologii panującej w wielu religiach w tym i Chrześcijaństwie. Ograniczanie pewnych zachowań uznawanych za zło, tylko wzmacnia na nie apetyt a więc zamiast zmniejszać, zwiększa szanse na jego popełnienie.

Od wieków człowiek próbował odpowiedzieć sobie na ogromną ilość nurtujących go pytań, takich jak: Skąd pochodzę? Jak się Tu znalazłem? Gdzie zmierzam? itd. Starożytni filozofowie próbowali odpowiedzieć na te pytania szukając odpowiedzi w czterech ziemskich żywiołach: Tales w wodzie, Anaksymenes w powietrzu, Ksenofanes w ziemi, Heraklit zaś, w ogniu... Był to niezwykle prosty sposób odpowiadania sobie na te pytania, ale wystarczył na jakiś czas by zaspokoić ludzką ciekawość. Przemieszczając się w czasie i przestrzeni moglibyśmy znaleźć jeszcze wiele stworzonych ludzkim rozumem odpowiedzi... Religia chrześcijańska zaś, dała sobie następującą odpowiedz na te pytania: Świat powstawał sześć dni z ręki Boga i za sprawą jego wielkiej miłości, później powstał człowiek, bo Bogu samemu się nudziło... Człek ów mógł mieć raj na ziemi, jednak zerwał sobie jabłko i od tego czasu wszyscy ludzie żyją w świecie pełnym cierpień i na dodatek musza umrzeć, ale to przecież nie wina miłosiernego Boga tylko człowieka... NONSENS!!! Do czego zdolna jest ludzka naiwność... Każdy rozsądny człowiek przyznałby mi rację gdyby historia ta nie była wpajana mu od urodzenia wraz z mlekiem matki.
...Później były jeszcze bardziej durne historie jak: Arka Noego czy wieża Babel, aż do czasu kiedy nadszedł wiek XX. Wszystek boże cuda uniknęły, na świecie dzieje się masa niesamowitych okropności, jedynie człowiek, się nie zmienił, nadal wykazuje się nie sam owitą naiwnością i nadal święcie wierzy we wszystkie te bajki... W całym tym zamęcie głupoty i naiwności jaki włada obecnym światem nie pozostaje mi nic innego niż wyciągnąć jeden wniosek - to nie Bóg stworzył człowieka, ale "to człowiek stworzył Boga"...

Spotkałem ludzi, którzy wierzą w Szatana, to jeszcze nie wszystko: ludzie ci mają z Księciem Ciemności codzienny, bliski i zażyły kontakt. Lucyfer psuje im urzędzenia elektryczne i niszczy inny sprzęt, jak psotne młodsze rodzeństwo; niczym dobry przyjaciel troszczy się o to, aby mieli wystarczająco dużo okazji do popełnienia grzechu (zwłaszcza grzechu nieczystości). Jest ich nieodłącznym towarzyszem przez cały dzień i całą noc, dbając o to, żeby się nie nudzili, powodując ból głowy, chowając im pobożne książki i robiąc z ciasta zakalec. Jednym słowem, przy takiej wierze ja poczułem się jak satanista początkujący. Jeśli jeszcze nie wiecie, o kogo mi chodzi, to wyjaśniam, że o chrześcijan z tzw. oaz.
Kiedyś, aby oddać duszę Szatanowi, trzeba było złożyć ofiarę z niemowlęcia na cmentarzu bądź w starej gotyckiej katedrze i rozbijając krzyż wykrzyczeć akt oddania się pod władzę Króla Tego Świata.

Któż z nas nie zastanawiał się nad sensem swojego życia, nie zadawał sobie pytania jak i dlaczego powstał świat? pytania tego typu zaczęły nękać ludzi już od początków ich dziejów. Starożytne kultury to co niewytłumaczalne i magiczne przypisywały różnym bogom, również stworzenie ich samych, ludzie przypisywali tajemniczym siłom o ludzkich cechach. Każde zagadkowe wydarzenie czy też rzecz, która nie dała się sensownie wytłumaczyć uważana była za boską.
W starożytnym Egipcie wymyślono całe mnóstwo bogów którzy odpowiedzialni byli za rzeczy tajemnicze i niewytłumaczalne. Tam właśnie po raz pierwszy wykorzystano niewiedze, ciemnotę społeczeństwa i bogów do celów politycznych oraz finansowego zysku. Przykładem tego może być zaćmienie słońca. Kapłani straszyli wiernych tym, że gdy nie będą im posłuszni to rozgniewani bogowie zabiorą im słońce. Czy nie widać tu podobieństwa z dzisiejszymi czasami ? Teraz też ludzie wierzą w boga, który za ich nieposłuszeństwo ześle ich po śmierci do piekła. Co ciekawe większość ludzi mimo wykształcenia, wierzy dziś w te brednie i utrzymuje kapłanów boga. Ludzie straszeni przez księży karą od boga jaką jest piekło oddają część swoich ciężko zarobionych pieniędzy obijającym się sługom bożym którzy żerują na społeczeństwie.

Religia chrześcijańska pierwotnie przyjmowała, że stwórcą świata, ludzi i wszystkiego co piękne jest Bóg. Kapłani nauczali, że to Bóg jest ich panem i stwórcą który stworzył ich na własne podobieństwo. W "piśmie świętym" możemy odnaleźć fragment gdzie przedstawione jest całe to dzieło stworzenia. Świat powstał w ciągu sześciu dni, pierwszym człowiekiem był Adam a żeby niebyt samotny bóg stworzył z gliny i jego żebra Ewę. Czy to nie jest śmieszne? A jednak ludzie są gotowi nawet zginąć w obronie tych bredni. Jaki jest sens ich życia jeżeli religia zabrania im robienia rzeczy które sprawiają im przyjemność, każe im żyć w biedzie i zakłamaniu. Celem życia chrześcijanina jest dostanie się po śmierci do nieba, jedynym sposobem jaki znam na dostanie się po śmierci do nieba jest krematorium. Wiadomym jest, że człowiek jest niczym innym jak zwierzęciem o większej od innych zwierząt inteligencji. Prawdą niepodważalną jest fakt, że człowiek pochodzi od małpy, a idąc dalej w przeszłość od mikroskopijnych organizmów powstałych z materii nieorganicznej. Za nasze myśli i uczucia odpowiedzialny jest mózg, to jacy jesteśmy zapisane jest właśnie tam i gdy umrzemy to niestety nasza świadomość też, wyklucza to istnienie duszy. Jeszcze do niedawna fakty te uważano w kościele katolickim za herezje i obrazę boga. Nieszczęśnicy, którzy poświecili się nauce chcąc oświecić społeczeństwo i zarazem ośmielili się podważyć słowo boże, byli poddawani torturom i paleni na stosie. Lecz z biegiem czasu gdy nastąpił nagły rozwój nauk kościół czując się pokonywanym musiał ustąpić. Duchowni zdawali sobie sprawę, że nauki świeckie mogły podważyć istnienie boga więc zaczęto zwoływać papieskie komisje do studiów biblijnych na których obmyślano jak pogodzić naukę z pismem świętym. Dziś zapytają osobę duchowną o pochodzenie człowieka otrzymamy odpowiedz, że rzeczywiście pochodzi od małpy i że świat nie powstał w ciągu sześciu dni ale milionów lat ale za to wszystko i tak odpowiedzialny jest bóg. Jeżeli tak jest to bóg musi być osobą okrutną lubiąca sprawiać cierpienie żyjącym istotom. Wiemy, że zanim powstał człowiek na ziemi panowały przeraźliwe krwiożercze dinozaury, niektóre wprost stworzone do zabijania. Świat w tamtych czasach był przerażający, okrutny, pełny cierpienia. Konsekwentnie trzeba stwierdzić, że to też jest przecież dzieło boga, ale znając kościół katolicki przypuszczam, że obwinią za to oczywiście Szatana. Człowiek jest efektem ewolucji organizmów ku formom bardziej doskonałym. Ewolucja ta trwa, i za miliony lat gdy będzie jeszcze istniała nasza planeta, zapewne powstaną nowe formy życia, nowe kultury, cywilizacje a co za tym idzie nowe religie. Współczesny człowiek jest zbyt dumny ze swojej inteligencji, za bardzo zarozumiały by dostrzec, że jesteśmy tylko małą nic nie znaczącą w skali ogromnego wszechświata iskierką która niedługo zgaśnie.

Od zarania ludzkich dziejów wśród zdrowej i pracującej tkanki społecznej kręci się zepsuty element który nazwałem zarazą żeby nie użyć mocniejszych słów. Elementem tym są ludzie, którzy z natury rzeczy nie są pożyteczni, jednakże dzięki swojej zdolności przekonywania mas, zamiast naturalnie wyginąć, funkcjonują w naszym społeczeństwie, a nawet uchodzą za ludzi uczciwych i szanowanych. Tacy ludzie to tak zwani socjaliści, komuniści, socjaldemokraci, chrześcijańscy demokraci i tym podobne nurty które obiecując gruszki na wierzbie widzą jedynie perspektywę napełnienia własnego portfela dając ochlap swoim wyborcom, którzy i tak są na tyle głupi żeby na nich głosować również i w następnych wyborach, dzięki czemu interes się kręci w najlepsze. Do tego zespołu ludzi, którzy dbają o swój interes dzięki wyzyskowi ludzi uczciwie pracujących dochodzi Kościół Chrześcijański, który swoją popularność zawdzięcza właśnie biedocie społeczeństwa, przedstawiając jednocześnie piękną perspektywę szczęśliwości po śmierci. Sposób przekonywania przedstawicieli instytucji kościelnych jest bardzo wyrafinowany, ponieważ nie możemy im zupełnie zaprzeczyć w to co mówią, ale również oni nie mogą nam w 100% udowodnić że mówią prawdę. Dawniej istniało coś takiego jak własność, własność była święta, aby coś mieć trzeba było na to zapracować. Ludzie całymi rodzinami pracowali aby coś mieć, z pokolenia na pokolenie, z dziada pradziada ci którzy pracowali zyskiwali to, na co zasłużyli, czyli ziemie, dworki, budynki z czasem jeszcze większe majątki, a jak wiadomo gdy ktoś pracuje na swoim, to dba o to, kiedy potrzeba to całe noce zarywa aby się interes nie rozpadł i żeby nie popaść w długi. Taki stan trwał aż do momentu kiedy pojawili się tak zwani genialni myśliciele w osobie Marksa i Engelsa a potem Lenina którzy postanowili zmienić ten stan rzeczy na inny i ich zdaniem lepszy. Wykorzystali oni naiwność mas, oraz tak zwaną ludzką chęć zrównania się z tymi bogatszymi od siebie i dzięki poparciu społecznemu doszli do władzy. Ci, którzy latami pracowali na swój majątek zostali jego w brutalny sposób pozbawieni w imię tak zwanej nacjonalizacji czy też upaństwowienia. Przez wiele lat ten przegrany ustrój był "jedynie słuszny" co doprowadziło do wiadomo czego, aż parę lat temu został obalony, (przynajmniej teoretycznie). Generalnie zmieniło się to co było, ale jest wiele takich miejsc które pod przykrywką tak zwanej demokracji promują ideologię socjalizmu czyli przegranej ideologii. Obecnie w naszym kraju rządzą dwa ugrupowania polityczne które pozornie się zwalczają, ale jest to tylko i wyłącznie przykrywka, bo tak naprawdę głoszą one te same poglądy opieki nad tymi, którzy utrudniają rozwój społeczeństwa. Taka opieka pięknie wygląda w kampaniach wyborczych ale nie bądź drogi czytelniku naiwny, to tylko pozory, a realia są zupełnie inne i możesz je zobaczyć choćby na ulicy. Bezpłatna służba zdrowia to tylko obiecanka, a jaka jest prawda proponuję się przekonać stojąc w kolejce do np. dentysty. Osłona dla najbiedniejszych - owszem, ale najpierw wprowadzono podwyżki cen bijące w tych najbiedniejszych, a nad chłopem dla nich się debatuje bez końca (podwyżki zostały wprowadzone bez żadnych większych problemów). Możliwość edukacji dla każdego, właśnie jesteśmy świadkami jak wprowadza się płatne studiowanie, a tą "możliwość" ma stworzyć system kredytowania studentów, na procent, a jakże, czyli jeszcze na tym zarobią, mimo, że już zyskali pieniądze przestając dotować oświatę. Przez tyle lat po wprowadzeniu kapitalizmu jakoś nie możemy się doczekać zniesienia monopolu na telekomunikację, czego efekt każdy widzi otrzymując comiesięczny rachunek za telefon i Internet wielokrotnie przewyższający ten, jaki otrzymują koledzy w USA (gdzie monopolu dawno już nie ma). Oczywiście jednocześnie widzimy jakimi pięknymi samochodami jeżdżą ci, którzy w kółko obiecują, a jakimi ci którzy "łykają" te obiecanki. Więc wnioski proponuję wyciągnąć samemu.

Treści które tutaj zamieściłem w niektórych miejscach są moimi osobistymi przemyśleniami, które mam nadzieje są zbliżone do treści zawartych w "Biblii Satanistycznej" LaVey-a z uwzględnieniem polskich realiów. Człowiek, który się decyduje być satanista powinien wziąć pod uwagę negatywne skutki swojej decyzji, chociaż być może wielu zwolenników tejże ideologii będzie mnie potępiać za to co tutaj piszę, ale muszę to zrobić, chcąc być w miarę chociaż uczciwym. Różnego rodzaju religie stawiają ograniczenia dotyczące trybu życia, co nie jest wcale jednoznacznie negatywne. Wpajanie od dziecka pewnych zachowań, mówienie "...nie rób tego, bo się bozia obrazi..." pozostawia w ludzkiej podświadomości pewne wzorce zachowań, schematy które pozostają na całe życie nawet jak ktoś później przyjmie jako ideologie religie satanistyczną, której głównym założeniem jest brak wszelkich ograniczeń. Ktoś, i słusznie kiedyś powiedział że Ateiści (tyczy się również Satanistów) z pierwszego pokolenia są ludźmi bardzo dobrymi, gdyż byli wychowywani z pewnymi ograniczeniami. Wnioski proponuje wyciągnąć samemu. Brak ograniczeń w wychowaniu mający miejsce w religii satanistycznej wpłynie prawie na pewno na przyszły charakter człowieka. Ograniczenia ograniczeniami muszą być w celu prawidłowego wychowania człowieka, jednakże nie można przeginać i w drugą stronę. Człowiek dorosły ma prawo zwłaszcza w ustroju demokratycznym, jaki mam nadzieje przez długie lata będzie panował w naszym kraju decydować o tym co jest dla niego dobre, a co nie jest. Niestety pewne siły próbują myśleć i decydować za społeczeństwo odnośnie wolności dostępu do informacji co akurat niestety wywołuje całkiem odwrotne skutki (zakazany owoc smakuje najbardziej). Kościół Katolicki i inne większe ugrupowania religijne nie są aż takie złe, a wręcz czynią wiele dobrego. Jeśli masz złość na inne ugrupowania religijnej masz ochotę trochę porozrabiać, to proponuje przenieś swoją złość na różnego rodzaju powstające w naszym kraju jak grzyby po deszczu sekty, oczywiście te, które są niebezpieczne dla innych. Poszukajcie, a na pewno znajdziecie, i będziecie mieli satysfakcje, że zrobiliście coś dobrego dla innych, a zresztą i tak wszyscy jesteśmy grzeszni i wszyscy pójdziemy do piekła, więc zanim się tam znajdziemy warto chyba zrobić coś dobrego dla świata :)

Anioły cnoty - (exousiai) czynią cuda na ziemi. Obdarzają wdziękiem i męstwem.

Anioły panowania - (zwierzchności - kyriotetes) Regulują obowiązki. Przez nie manifestuje się Majestat Boga. Dzierżą globus lub berło jako oznakę autorytetu, w nauce hebrajskiej ich wódz nazywa się Haszmal lub Zadkiel.

Anioły potęgi - (Potestates, Potentates) powstrzymują wysiłki Demonów, które chcą zniszczyć świat, albo też stoją na ich czele. Według św. Pawła same są złem. Ertos, Sammael, Kamael (zależnie od zródła) jest wodzem Władz.

Czterej koronowani książęta Piekła to:

Szatan
przeciwnik, opozycjonista, oskarżyciel, pan ognia, piekła, południa

Lucyfer
niosący światło, oświecenie, powietrze, gwiazda poranna, wschód

Belial
czyli Bez Pana, symbolizuje płodność ziemi, niezależność, północ

Lewiatan
wąż z głębin, symbolizuje morze, zachód.

1. Abaddon - Anioł Czeluści.
   Awadon Po hebrajsku "zagłada". W Starym Testamencie oznaczało najpierw miejsce zepsucia, świat podziemny, w Apokalipsie zaś stało się imieniem piekielnego Anioła, pana demonicznej szarańczy.
2. Abaros (Armaros) - Jeden z upadłych aniołów, o których wspomina etiopska Księga Henocha. Uczy "odczyniania uroku".
3. Abdiel - Sługa boży, najwcześniej występuje: w Księdze Razjela - dziele kabalistycznym z okresu Średniowiecza; w Raju Utraconym (V, 973, 1085; VI, 469-472) jest Serafinem, pokonuje Ariela, Arioka i Ramiela; także u Anatola France'a w powieści Bunt Aniołów; w Biblii jest imieniem czlowieka (1 Krn 5,15).
4. Adramelech - Diabeł sumeryjski.
5. Agares (Aguares) - niegdyś Anioł należący do chóru cnót, obecnie książę piekła, dowodzący 31 legionami złych duchów. Ukazuje się pod postacią starca siedzącego okrakiem na krokodylu, z krogulcem na ręce. Uczy wszystkich języków i potrafi wywołać trzęsienie ziemi. Według legendy Agares był jednym z 72 duchów, które Salomon uwięził w mosiężnym naczyniu i wrzucił do jeziora (według innej wersji tej legendy wygnał go do "dolnego Egiptu").
6. Ahpuch - Diabeł Majów.
7. Ammit - Żeński Demon egipskiego sądu w zaświatach, otoczony trwogą jako "pożeracz zmarłych", z głową krokodyla, tułowiem drapieżnego kota i zadem hipopotama. Potwór ten czyha podczas sądu obok wagi, żeby potem połknąć grzesznika.
8. Amon - Egipski bóg Teb, bóstwo powietrza i urodzaju. Mąż Mut, ojciec Chonsu. Najczęściej wyobrażany jako postać z baranią głową lub w czapce z dwoma piórami. Jeden z bogów Wielkiej Ósemki z Hermopolis.
9. Ananel (Anani, Hananel) - Księdze Henocha, jeden z upadłych Aniołów. Miał on zstąpić z nieba na górę Hermon i sprowadzić na ziemię grzech.
10. Anmael-Chnum - Jeden z przywódców upadłych aniołów, czasem utożsamiany z Szemhazajem, gdyż podobnie jak on, prosząc o rękę córki człowieczej (Istahar), obiecał wyjawić jej pełne Imię Boże.
11. Apollyon (Apollyn) - "niszczyciel". Dosłownie "zatracenie". W Starym Testamencie synonim lub uosobienie Szeolu.
12. Aracjel (Arakiel, Arakujel, Arkael, Arkas, Arkiel) - jeden z dwustu upadłych aniołów, o których mowa w etiopskiej Księdze Henocha. Arakiel nauczył ludzi orintacji w terenie. Jego imię znaczy: "ten, który sprawuje władzę nad ziemią".
13. Arakiba - Upadły anioł, który sprowadził na ziemię grzech (etiopska Księga Henocha). Arakiba pełnił tam funkcję "dziesiętnika" armii odstępców.
14. Arearos (Armaros, Armers) - Jeden z upadłych aniołów, o których wspomina etiopska Księga Henocha. Uczy "odczyniania uroku".
15. Ariel - Hebrajskie imię tłumaczone jako "Ofiara Boga". Według nauk żydowskich jest to imię Anioła zwierząt lądowych, w literaturze średniowiecznej to duch powietrza.
16. Arioch (Ariok, Ariuch) - "srogi lew" - demon zemsty, stronnik Szatana, upadły anioł (jak w Raju utraconym Miltona, gdzie podczas bitwy w niebie ulega serafinowi Abdielowi). Według De Plancy'ego Arioch jest demonem zemsty, lecz "posługuje się zemstą tylko wobec tych, którzy sami się do niej uciekają".
17. Arstikifa (Arakiba-Arakab, Artakifa) - Upadły anioł, który sprowadził na ziemię grzech (etiopska Księga Henocha). Arakiba pełnił tam funkcję "dziesiętnika" armii odstępców.
18. Aryman - Diabeł mazdejski; u starożytnych Persów książę piekieł, zródło zła, Czarny Demon wyłaniający się z ciemności, wróg Oromaza (Ormuzda), będącego uosobieniem dobra. O ile jednak Ormuzd jest wieczny, o tyle Aryman (jako stworzony) musi pewnego dnia zginąć.
    Angra Mainju ze staro irańskiego - wrogi duch.
19. Asbiel - "ten, który uciekł od Boga", w etiopskiej Księdze Henocha został on zaliczony do aniołów upadłych. "Udzielił świętym synom Bożym fałszywej rady i namówił ich do grzechu z córkami ludzkimi".
20. Askalon - Diabeł ognia.
21. Askarot - Z arabskiego skar - żołnierz, ot - ucho. Imię nadawane przez demonologów mało znanemu Demonowi sprawującemu pieczę nad szpiegami i donosicielami. Jego zwierzchnikiem był demon Nergal.
22. Asmodaj (Asmodiusz, Aszmedaj,Hasmodaj) - Jeden z demonów księżyca, przywoływany w zaklęciach talizmanów. Według Budge'a upadły anioł, "który ma skrzydła, polatuje to tu, to tam, oraz zna tajemnice przyszłości". Uczy matematyki i potrafi uczynić człowieka niewidzialnym. Jest też wodzem 72 legionów duchów piekielnych. Przywołany, ukazuje się pod postacią istoty o trzech głowach (byka, barana i człowieka). Asmodaj jest jednym z bohaterów poematu Johan Drydena "The State of Innocence". Bywa identyfikowany z Asmodeuszem.
23. Asmodeusz (Asmodeus) - Z perskiego aëszma - gniew, daëwa - demon. Znany w Talmudzie jako "król szatanów", występuje m.in. w Biblii. Diabeł rozkoszy cielesnych i przepychu, pierwotnie "istota osądzająca"; zły Demon utożsamiany z Samaelem. Nadzorca domów gry. Sieje rozpustę i zaślepienie. Podobnież Asmodeusz jest pradawnym wężem, kusicielem Ewy.
    Asmodai zwany przez Żydzów, którzy uważają, wzorem Chaldejczyków, za Księcia Demonów o trzech głowach: byczej, ludzkiej i baraniej. Ma też ogon węża, gęsie nogi i zieje ogniem. Pojawia się dosiadając smoka i dzierżąc w dłoniach chorągiew i włócznię. Egzorcyzmując go należy twardo stać na nogach i wołać go po imieniu. Obdarza on magicznymi pierścieniami; pokazuje jak stać się niewidzialnym, uczy geometrii, arytmetyki, astronomii i nauki o ruchu. Zna miejsca ukrycia skarbów, do wyjawienia których można go zmusić.
24. Astaroth - Fenicka bogini porządania, odpowiednik babilońskiej Isztar.
25. Astarte (Asztart, Asztarte) - Była asyryjską boginąą księzyca i płodności, pierwowzorem greckiej Afrodyty.
    W Babilonie i Asyrii czczona jako Ishtar utożsamiana z planetą Wenus, bóstwo miłości.
    Asztarte czczona była przez Sydończyków, tj. Fenicjan (zob. 2 Krl 2, 13). W okultyźmie Astarte jest żeńskim demonem kwietnia. W "Raju utraconym" (I, 509-510) utożsamianym z Astoretem. Według De Plancy'ego Astarte jest "samicą Astarota" i przedstawiana jest z głową jałówki.
26. Atarkulf - Według Voltair'a, wódz upadłych aniołów wymienionych w Księdze Henocha.
27. Auza - Syn Elohima (syn Boży), jednen z upadłych aniołów, który utrzymywał stosunki cielesne z córkami ludzkimi.
28. Azaradel - Księga Henocha, upadły anioł, który objaśniał ludziom bieg Księżyca.
29. Baal - W mitologii egipskiej bóstwo pochodzenia syryjsko-palestyńskiego, czasem utożsamiane z Setem. Kananejski bóg przyrody i płodności. Epitety Baala określały jego funkcje, np.
    Baal-Hadad był bogiem burzy, deszczu i urodzaju.
    Baal-Alijan był bogiem źródeł i pory deszczowej, pan podziemi, gdzie powstają źródła
    Baal-Melkart opiekun Tyru (żeglaży i kolonistów).
    Baal-Szamin bóg nieba.
    Baal-Szemasz bóg słońca.
    
30. Baalberith -
31. Bafomet - czczony przez Templariuszy jako symbol szatana.
32. Balaam - Hebrajski demon skąpstwa i chciwości.
33. Barakijal - W Księdze Jubileuszów, jeden z Czuwających (grigori), którzy pojęli córki ludzkie za żony. Obecnie mieszka w piekle, gdzie jest nauczycielem astrologii. W etiopskiej Księdze Henocha opisany jest jako wódz (jeden z "dziesiętników") zastępu upadłych Aniołów.
34. Baphomet -
35. Balaam -
36. Bast (Batariel, Batarjal, Batrael) - Egipska bogini rozkoszy przedstawiana pod postacią kota. Bogini płodności.
37. Batarel - W etiopskiej Księdze Henocha, jeden z dwustu upadłych Aniołów; także Anioł przywoływany w zaklęciach magicznych.
38. Behemot - Coś monstrualnego, deprymująco olbrzymiego, potężnego.
    Behëmôth z hebr. (l. mn. wyrażająca ogrom)
    Behëmâh (bestia, zwierzę). Porównaj: Biblia (Hiob 40, 15-24), gdzie oznacza zwierzę-hipopotama. Hebrajska personifikacja szatana; Demon gruby i mimo piastowanego stanowiska głupi. Jego siła drzemie w nerkach; jego dziedzinami są obżarstwo i uciechy żołądka
39. Beherit - Syryjskie imię Szatana.
40. Belenos (Belenus) - (mitologia celtycka), bóg Słońca, śmierci, także gorących leczniczych źródeł. Mąż Belisamy. Nosił przydomki:
    Viritutis - dobroczyńca, uzdrowiciel
    Toutiorix - Król całego ludu
    Bel jest Jego irlańskim odpowiednikiem. Ojciec Nabu.
    W czasach rzymskich utożsamiany z Apollonem. 1 V obchodzono ku czci boga święto zwane Beltaine - Ognie Belenos. W jego wigilię druidzi gasili stare ogniska i, korzystając z 9 gatunków drewna, rozpalali nowe.
41. Belial (Beliar) - Uosobienie bezprawia i zła, książę piekieł i ciemności, wielokrotnie wymieniany w Biblii. "Czyn bez pana"; symbolizuje płodność ziemi, niezależność. Dzieci Beliala - warchoły, nicponie, niegodziwcy. Hebrajskie belija'al z beli (bez czegoś) + ja'al (użytek) czyli wcielenie nieprzydatności. Demon czczony w Sydonie. Nie było w całym piekle ducha bardziej rozpustnego, bezprawnego i bardziej oddanemu złu samemu w sobie. O ile natura jego była szkaradna, wygląd miał pociągający, zachowywał się z gracją i godnością. Miejscem jego kultu była Sodoma i inne miasta, ale nigdzie nie ośmielono się wznieść mu ołtarzy. Jego imię oznaczało bunt i nieposłuszeństwo. Wierzono, że Belial, jeden z królów piekielnego imperium, stworzony został zaraz po Lucyferze i że doprowadził wielu Aniołów do buntu, stąd też jako jeden z pierwszych został wyrzucony z nieba. Jest to mistrz kłamstwa. Przyzywając Beliala, zmusza się go do odpowiedzi na zadanie pytań poprzez składanie ofiar. Jeśli jednak nie zaklnie się go w imię Boga, to kłamie jak najęty. Ukazuje się czasem pod postacią pięknego, czarnego Anioła, na ognistym rydwanie; przemawia łagodnym głosem, obiecuje majątek i godnośc, utrzymuje zgodę pomiędzy przyjaciółmi oraz zapewnia zręcznych poddanych.
42. Belzebub - Czyli "władca much", częsty gość w Biblii.
    Beel-zebul z j. semickiego przydomek boga Baal-alijana
    Baal-zebub (pan much). W Nowym Testamencie władca piekieł i wódz złych duchów, diabeł, bies, czart (używane jako wyzwisko).
    Baal zebub (Beelzebub) - opiekował się filistyńskim miastem Akkron. Teksty rainackie objaśniały to imię jako "pan kupy gnoju" od hebrajskiego rdzenia zabal "gnój", używanego przez rabinów na określenie bałwochwalstwa.
    Bee(l)zebul W Nowym Testamencie jest najwyższym z Demonów. Dla teologów chrześcijanskich stał się księciem państwa ciemności czyli Diabłem.
43. Bile - Celtycki bóg piekła.
44. Bobo (Buba, Buka, Bubbul, Kasznej, Kosznej, Kościej, Macha, Matoha, Motolica) - Piekielny dziwotwór bo przecież był to " kościany mąż straszliwy", też należący do tej rodziny dziwotworów. Towarzyszył spotkaniom Czarownic na Łysej Górze i może dlatego często mówiono nań jako o dozorcy Czarownic. Jeżeli Czarownice chciały skrzywdzić poczciwego człowieka, wtenczas Bobo ukazywał im się jako kozioł i wtedy przerażone jego strasznym wyglądem uciekały na miotłach. Czyniły to w takim popłochu, że łamały ręce, nogi lub ginęły, spadając na ziemię. Spotykała je kara dlatego, bo miały szkodzić swoimi czarami tylko ludziom złym.
45. Busasejal - Kolejny z dwustu upadłych Aniołów.
46. Bylet - Niegdyś Anioł chóru potęg (do którego ma nadzieję powrócić), obecnie upadły Anioł przebywający w piekle, gdzie dowodzi 85 legionami demonów. Jest królem - dosiada siwego konia, a jego zjawienie się oznajmia ogłuszający dźwięk trąby.
47. Carnivean (Carreau) - Eks-książę chóru potęg, obecnie demon wzywany w litaniach sabatowych. Był jednym z diabłów, które opętały siostrę Serafikę z Loudun; pod nieobecność Barucha Carrwau pilnował kropli wody, która zaczarowała jej żołądek. Carreau jest tekże demonem "drugiej i trzeciej kategorii", który "nakłania do nieokazywania miłosierdzia".
48. Chemosh - Bóg ludu Moabitów, następnie diabeł.
49. Cholok - Diabeł uduszeń: dusi dzieci i zabiera powietrze ofiarom pożarów. Ma skórzeste skrzydła gada.
50. Cimeries - Jeździ na czarnym koniu i włada Afryką.
51. Coyote - Demon indian amerykańskich.
52. Czort - Rosyjski Szatan. Zwykle w potocznych połączeniach wyrazowych mających charakter przekleństw.
53. Dagon - Mściwy demon filistyński, władca mórz,starosemickie bóstwo rolnicze.
54. Dajtjowie - W mitologii hinduistycznej tworzyli grupę olbrzymich demonów. Nazywano ich antybogami. Stanowili złowrogą siłę dla mocy dobrych bogów, równoważąc jednocześnie kosmiczne siły dobra i zła.
55. Damballa - Bóg - wąż czczony wśród wyznawców VooDoo.
56. Danjal - "Bóg jest moim sędzią"; jest jednym z upadłych aniołów wymienianych w tradycjach o Henochu. W "niższym świecie" sprawuje władzę nad prawnikami.
57. Demogorgon (Gorgo) - Greckie imię diabła, które, według wierzenia, nie może być znane śmiertelnikom.
58. Diabolos - gr. "spływający w dół".
59. Diana -
    1. staroitalska bogini lasów, czczona tez jako opiekunka dziewic i bogini księżyca
    2. W średniowieczu demoniczna postać, traktowana jako bogini Czarownic.
60. Dracula - Rumuńskie imię diabła.
61. Emma - Japoński władca piekła.
62. Emma-O -
63. Euronymous - Grecki książę śmierci; demon pożerający trupy w grobowcach.
64. Ezekiel - Z hebrajskiego "moc Boża"; w etiopskiej Księdze Henocha, upadły anioł, który nauczył ludzi "wróżyć z chmur".
65. Exterminans - z Wulgaty - złośliwy chochlik
66. Faun - był przez Rzymie utożsamiany z Panem. Był patronatem poetów, często jego imię było podstawą spekulacji religijno-filozoficznych (słowo PAN w znaczeniu "wszystko").
67. Fenrir -
68. Fomoraigowie - W staroirlandzkich zapisach były to demony wyjątkowo złośliwe, niesamowicie szybkie i okrutne a przy swoim odrażającym wyglądzie, wzbudzające emocje doprowadzające niejednego śmiertelnika do stanów nerwicowo-lękowych.
69. Haborym - Hebrajski synonim szatana.
70. Hakael - Jeden z siedmiu przywódców aniołów upadłych, "siódmy Szatan".
71. Hananel - Księdze Henocha, jeden z upadłych Aniołów. Miał on zstąpić z nieba na górę Hermon i sprowadzić na ziemię grzech.
72. Harut (Harot, Haurwat) - W legendach arabskich, występuje zazwyczaj w towarzystwie Maruta. Harut (wraz z Marutem) został zesłany z nieba na ziemię, aby nauczył ludzi sztuki rządzenia (Koran II, 102). W mit. perskiej Harut i Marut byli wysokiej rangi Aniołami (Amesz Spentami), znającymi sekretne imię Boga; na swoje nieszczęście, imię to wyjawili kobiecie o imieniu Zobra (lub Zuhra). W przypisie do XIV ody Hafiza czytamy, że wykorzystując moc Wyjawionego Imienia, Zuhra przeniosła się na planetę Wenus, "z którą w mitologii mahometańskiej jest odtąd utożsamiana"; upadli aniołowie (Harut i Marut) "zostali za karę uwięzieni, i od tej pory wiszą głową w dół w lochu niedaleko Babilonu, gdzie, jak głosi legenda, uczą magii i czarnoksięstwa".
73. Hauras (Haures) - Jeden z 72 złych duchów, które Salomon zamknął w mosiężnym naczyniu i wrzucił do jeziora (lub morza). Poprzednio Hauras zajmował, jak sam wyznał Salomonowi, wysokie stanowisko w hierarchii niebiańskiej (nie powiedział jednak, do którego chóru Aniołów należał). Opowiedział królowi dzieje stworzenia świata i upadku Aniołów. W piekle Hauras jest wielkim księciem. Zazwyczaj przybiera postać lamparta, jednak na wezwanie egzorcysty zjawia się w ludzkiej postaci. Przywołany udziela prawdziwych odpowiedzi na pytania dotyczące przyszłości i przeszłości. Dowodzi 36 legionami złych duchów, gotowych spełnić każdy jego rozkaz.
74. Hecate - Grecka bogini świata podziemnego, czarów i magii, władczyni duchów i upiorów. Bóstwo rozdroży, gdzie skł. jej ofiary, głównie z psów. Wyobrażały ją 3 postacie odwrócone do siebie plecami, z pochodniami w rękach. Bogini ciemności, córka Zeusa i Demeter (inna wersja czyni ją córką tytana Persesa i Asterii). Pierwotne bóstwo Tracji, władające ziemią, morzem, niebem i ludzkimi losami (odmawiające lub darujące szczęście lub pomyślność). W Grecji Hecate czcili szczególnie orficy, którzy widzieli w niej nie tylko tracką panią ziemi, wody, ale też podziemi (strzegła bram Hadesu i musiał jej słuchać Cerber); była boginią pokuty i zemsty za przelaną krew. Ofiary z placków i miodu. Posągi Hecate o 3 obliczach ustawiano na rozdrożach tak, aby każda twarz patrzyła na inną drogę i chroniła podróżnych przed złymi demonami.
75. Holle - Mitologia germańska. Bogini śmierci i władczyni świata zmarłych. Córka Lokiego.
76. Istar (Isztar, Istahar, Aholibamah) - Szemhazaj wyjawił młodej dziewczynie Istar "pełne Imię Boga". Jej ukochanym był Tamuz
77. Inanna - z j. sumeryjskiego, jest sumeryjskim odpowiednikiem Astate. Była najpowszechniejszym bóstwem na Bliskim i Środkowym Wschodzie. Córka Sina (księżyca) i siostra Szamasz (słońca); według innej wersji mitu córka albo małżonka Anu, pana niebios. Jednym z obrzędów jej kultu była prostytucja sakralna. Jako gniewną boginię wojny wyobrażano ją stojącą na lwie z łukiem i dwoma kołczanami. W mitach ugaryckich blisko związana z Baalem i Anat.
78. Kaim - Przebywa w piekle, gdzie pełni funkcję wielkiego prezydenta. Pokazuje się pod postacią drozda. Dowodzi 300 legionami duchów piekielnych. Według De Plancy'ego Kaim ukazał się Lutrowi.
79. Kali (Dewi, Maha Dewi) - Hinduska bogini śmierci i czasu (dosłownie "czarna"), żona (lub córka) Siwy (Sziwy). Kali to jedno z jej imion, wcieleń, wyobrażeń. Jest wyobrażana jako kobieta o czarnej skórze, czerwonym obliczu, ośmiu rękach, z naszyjnikiem z ludzkich czaszek na szyi. Siła niszczycielska. W świątyniach Kali w dawnych czasach składano ofiary z ludzi, obecnie z kóz i owiec. W Indiach kasta Thugów - jej wyznawców, zwanych też dusicielami, zrzeszała rytualnych zabójców. Kto rodził się w takiej kaście, otrzymywał nakaz religijny zabicia człowieka przynajmniej raz w roku, czy też na 3 lata.
80. Lamia - W zależności od regionu, gdzie występuje w wierzeniach, jest Czarodziejką, Czarownicą, Wiedźmą, żeńskim Demonem lub Wampirzycą; z greki "lamia"- złośliwy Demon, wampirzyca.
81. Lauwiasz - W kabale, Anioł (upadły), który należał kiedyś do chóru tronów i chóru cherubinów. Sprawuje pieczę nad mędrcami i wybitnymi osobistościami.
82. Leviatan - W tradycji kabalistycznej symbolizuje Samaela. W okultyźmie jest demonem, który "zachęca do niewiernści". "U kresu czasów wszystkie dusze nieczyste zostaną połknięte przez Lewiatana" - mitologia mandajska. Istota monstrualnie ogromna.
    Leviathan późno łac.
    Liwjathan z hebr. (dosł. "istota o wijącym się ciele"- krokodyl, wieloryb).
    Lotan W mit. ugaryckiej - potwór morski, utożsamiony z bogiem morza Jamem lub należący do jego orszaku; wąż z głębin, morze, Zachód.
83. Lilith (Lilit) - Oblubienica Samaela. Miała nawiedzać w czasie burzy odludne miejsca, zagrażając zwłaszcza dzieciom i kobietom w ciąży. Mitologia sumeryjska - demon niższego rzędu, w Biblii żeński demon. W tradycji żydowskiej matka licznych Demonów, dusicielka małych dzieci, żeński Szatan w Noc Walpurgii (Goethe "Faust"). Pierwsza żona Adama, która wprowadziła go w arkana magii. Według rabiego Eliezera (Księga Adama i Ewy) Lilit codziennie rodziła Adamowi setkę dzieci. Zohar opisuje Lilit jako "ogniście namiętną istotę żeńską, która współżyła z pierwszym człowiekiem", ale kiedy Bóg stworzył Ewę, "uniosła się w powietrze i odleciała nad Morze Czerwone", skąd wciąż "próbuje usidlić ludzkość". Według innej wersji legendy Lilit była tak samowolna i złośliwa, że Adam nie mógł z nią wytrzymać, więc ona opuściła Raj i błąka się do dziś w wyższych regionach powietrznych. Wersja z haggady pochodzącej z IV wieku podaje zaś, że to Lilit odtrąca Adama, gdyż ten w akcie seksualnym pragnie być na górze. Pod postacią sowy Lilit pojawia się w licznych legendach żydowskich. W kabale Lilit jest demonem piątku i przedstawiana jest jako naga kobieta, której ciało przechodzi w wężowe sploty.
84. Loki - W mitologii germańskiej demon zniszczenia i śmierci, mający doprowadzić do końca świata i bogów. Postać zagadkowa. Ojciec wilka Fenrira, węża Midgarda i Hel. Towarzysz bogów, oszust. Sprawca śmierci Baldura; wódz demonów w walce z bogami - Ragnarok.
85. Lucyfer (Lucyper) - czyli "niosący światło". Według Biblii i tradycji chrześcijańskiej Anioł, który zbuntował się przeciw Bogu. Pierwszy z Aniołów, wygnany z nieba za nieposłuszeństwo. W walce z Archaniołem Michałem został pokonany i strącony do piekła (książę piekieł). W XIII w. istniała sekta Lucyferianów, którzy wierzyli, że ostatecznie Lucyfer zwycięży Michała. Lucyfer opisany m. in. w "Panu Tadeuszu" Mickiewicza. Pojawia się w kształcie najpiękniejszego dziecka. Kiedy jest rozzłoszczony ma rozognioną twarz, ale nie ma w tym nic potwornego. Pojawia się także jako czarny, przepiękny Anioł, jego głos sprawia, że wnętrze słuchającego drży. Oświecenie, powietrze, gwiazda poranna. Lucyfer starożytnych Rzymian był zwiastunem światła, duchem powietrza, uosobieniem oświecenia. W mitologii chrześcijańskiej stal się uosobieniem zła
86. Mammon - Z aramejskiego "zysk", pieniądze. Termin spotykany w Talmudzie jako określenie bogactwa (często w sensie pogardliwym). W wierzeniach dawnych ludów zły duch, najczęściej przybierający postać kobiecą. W judaiźmie i chrześcijaństwie bożek bogactwa lub dóbr materialnych, pieniędzy. W Nowym Testamencie oznacza siłę demoniczną, rozbudzającą żądzę bogactw. Demon skąpstwa. To on nauczył ludzi rozdzielać łono ziemi, by wyrwać z niego skarby.
87. Mania - Etruska bogini piekła.
    1. mit. grecka - szału, bogini spokrewniona z Eumenidami
    2. mit. rzymska -dawna italska bogini, uważana za matkę Manów, później Larów; prawdopodobnie wymyślona przez rzymskich uczonych w czasach Warona (I w. p. n. e.)
88. Mantus - Mitologia etruska - demon, król świata podziemnego, przedstawiony ze skrzydłami, z pochodnią i w koronie na głowie.
    Dis Pater utożsamiany przez Rzymian
89. Marchosias (Marchocjasz) - Anioł, który przed upadkiem należał do chóru panowań. W piekle jest "wielkim markizem". Przywołany zjawia się pod postacią wilka lub wołu ze skrzydłami gryfa i ogonem węża. De Plancy zaś podaje, że Marchocjasz "ukazuje się pod postacią dzikiej lwicy ze skrzydłami sępa i ogonem węża". Marchocjasz wyjawił Salomonowi, że "po upływie 1200 lat ma nadzieję powrócić na siódmy tron (w niebie)".
90. Marduk (Bel) - Mitologia babilońska - pierwotnie bóg wiosennego słońca, czczony w Babilonie. Od czasów Hammurabiego państwowy bóg Babilonu. Stwórca Wszechświata, dobroczyńca ludzkości, władca magii. Syn Ea, mąż Sarpanitu. Wyobrażany jako brodaty mężczyzna w cylindrycznej koronie. W lewej ręce trzymał insygnia władzy. Główne miejsce kultu: świątynia Esangila w Babilonie. Inne miejsce kultu: Ziggurat w Etemenaki.
91. Marut - Hebr. gorycz, w tradycji żydowskiej Anioł, który wraz z Harutem został wyposażony przez Boga "we wszelkie pełnomocnictwa do sprawowania pieczy oraz nauczania rodzaju ludzkiego". Marut wywodzi się z mitologii perskiej, (wspomina o nim również Koran). W mitologii perskiej Harut i Marut byli wysokiej rangi Aniołami (Amesz Spentami), znającymi sekretne imię Boga; na swoje nieszczęście, imię to wyjawili kobiecie o imieniu Zobra lub Zuhra. W przypisie do XIV ody Hafiza czytamy, że wykorzystując moc Wyjawionego Imienia, Zuhra przeniosła się na planetę Wenus, "z którą w mitologii mahometańskiej jest odtąd utożsamiana"; upadli Aniołowie (Harut i Marut) "zostali za karę uwięzieni i od tej pory wiszą głową w dół w lochu niedaleko Babilonu, gdzie, jak głosi legenda, uczą magii i czarnoksięstwa".
92. Mastema -
93. Mefistofeles (Mefisto, Mefistofil) - z hebrajskiego "mephir" - niszczyciel, "tophel" - kłamca. Średniowieczne imię diabła nie wyjaśnionego pochodzenia. Jeden z siedmiu Diabłów głównych, najbardziej znany z "Fausta" Goethego. Szatańsko przewrotny, szyderczy, sarkastyczny, drwiący, demoniczny. Rozpoznaje się go po zimnym okrucieństwie, jadowitym śmiechu, który doprowadza do łez, i okrutnej radości, jaką wywołuje u niego czyjś ból. To on posługując się kpiną, wyśmiewa zalety, gardzi talentami, wprowadza w rozgłos oszczerstwa.
94. Melek Taus - Diabeł jezydów.
95. Metztli - Aztecka bogini nocy.
96. Mictlan - Aztecki bóg śmierci.
97. Midgard - Mitologia nordycka - siedziba bogów, środek ziemii oblegany zewsząd wodą; lub wąż Midgardu, demon opasujący Ziemię i żyjący w otaczającym ją morzu.
98. Milcolm - Diabeł Ammonitów.
99. Moloch - Epitet starożytnych bóstw semickich, którym składano ofiary z ludzi. Chtoniczne bóstwo, czczone na terenie Kanaanu, bóg ognia. Ofiary zwłaszcza z dzieci. Jego kult wśród Izraelitów potępiali prorocy (np. Jeremiasz).
    Kronos jego grecki odpowiednik
    Melech = król. Ze zniekształconego j. hebrajskiego
100. Mordad - Anioł śmierci u Magów.
101. Mulciber - W "Raju utraconym" Miltona jest on upadłym Aniołem, który "wieże ongi budował w Niebiosach".
102. Murmus - Przed swym upadkiem był Aniołem chóru tronów i Aniołów. W piekle jest wielkim księciem i dowodzi 30 legionami duchów. Ukazuje się pod postacią wojownika w książęcej koronie, dosiadającego gryfa. Według De Plancy'ego Murmur "ukazuje się pod postacią żołnierza dosiadającego sępa, otoczonego mnóstwem trąbek (...), a poprzedza go dudnienie trąb". Naucza filozofii i przymusza dusze zmarłych, aby odpowiadały na jego pytania.
103. Naamah - Hebrajska kobieta-demon uwodząca mężczyzn.
104. Nataradźa - czczony w południowych Indiach jako tańczący w kręgu płomieni król Aktorów.
105. Nelchael - Upadły Anioł, zajmujący się w piekle nauczaniem astronomii, matematyki i geografii.
106. Nergal - Bóg babiloński ("potęga wielkiego mieszkania"), równocześnie straszny i dobroczynny. Siewca nieszczęść, pan podziemi, gdzie panuje wraz ze swą małżonką Ereszkigal; hojny dawca życia, sprawiedliwy sędzia. Późne texty utożsamiają go z bogiem słońca, co tłumaczy jego "dwulicowość", gdyż słońce posiada cechy dobroczynne, a równocześnie skutki promieni bywają szkodliwe. W III tysiącleciu p. n. e. występuje jako bóg miasta Kuta (dzisiejszego Tell Ibrahim blisko Babilonu), gdzie znajdowała się świątynia Emeslan. Siedzibą Nergala i jego małżonki ("pani wielkiej ziemi") była czwarta część wszechświata, Arralu - podziemie nazywane "ziemią", "ziemią bez powrotu", czyli miejsce pobytu zmarłych, do którego schodzi duch umarłego. To ciemne królestwo było wyobrażane jako wielkie miasto otoczone murami, pełne pyłu i mroku. Opuścić je można było wyjątkowo za zgodą boga lub też uciekając i powracając na ziemię jako widziadło, by szkodzić i straszyć ludzi, jeżeli nie zadbali o odpowiedni pogrzeb. Babilończycy wierzyli, że mieszkaniec Arralu odczuwa te same potrzeby co żywy, tyle tylko, iż nie może ich sam zaspokoić i żąda pomocy od żyjących (krewnych). W królestwie Nergala najlepiej czuje się ten, kto poległ w bitwie - może on bowiem żyć na wyspie szczęśliwej, położonej u ujścia rzeki, a nawet uzyskać nieśmiertelność. W teologii Babilończyków życie pośmiertne nie odgrywało jednak znaczącej roli, modlili się raczej do Nergala o to, co płynęło z jego chojności i miało znaczenie w życiu doczesnym.
107. Nihasa - Diabeł Indian amerykańskich.
108. Nija - W Polsce - bóg podziemnego świata.
109. O-Yama
110. Pajmon (Paimon) - "dzwonienie", przed swym upadkiem był Aniołem, teraz w piekle jest wielkim królem, podlegającym jedynie Lucyferowi. Pod rozkazami Pajmona służy 200 legionów duchów wywodzących się "częściowo z chóru aniołów, a częściowo z chóru potęg". Wezwany ukazuje się pod postacią "mężczyzny o twarzy kobiety, ze skrzącym się drogimi kamieniami diademem na głowie". Według Wierusa przy specjalnych okazjach Pajmonowi towarzyszą dwaj wielcy książęta piekieł, Bebal i Abalam.
111. Pan - Arkadyjskie bóstwo lasów i pasterzy, które zapewniało płodność stad. Syn Hermesa i nimfy Kalisto (Dryope), wyobrażany jako mężczyzana z rogami, uszami, brodą, ogonem i nogami kozła. Był uwodzicielem nimf, z których wiele, aby nie stać się ofiarą jego chuci, wolało śmierć lub przemianę (Pitys-w sosnę, Syrinks-w trzcinę). Z trzciny Pan zrobił rodzaj fujarki i nazwał ją syrinks (syringa). Uchodził za łagodnego, jednak w chwilach gniewu budził lęk (stąd "paniczny strach", "panika"). Według Herodota Pan przed bitwą pod Maratonem obiecał pomóc Ateńczykom, za co ustanowili oni jego kult w mieście i rozslawili po całej Helladzie. Chrześcijanie identyfikowali Pana z diabłem.
112. Penemue (Penemuel) - "wnętrze" ,w tradycjach o Henochu, jeden z upadłych Aniołów, który "nauczył ludzi pisania atramentem na papierze", sztuki potępianej jako zła i niemoralna. Penemue "pouczał także dzieci ludzkie o blaskach i cieniach życia oraz wprowadzał w tajniki mądrości".
113. Pluton - Bóg podziemia.
114. Procel - Niegdyś Anioł chóru potęg, obecnie wielki książę piekła, dowodzący 48 legionami złych duchów. Procel zwierzył się Salomonowi, że w przyszłości spodziewa się odzyskać utracony tron (w niebie). Tymczasem zajmuje się nauczaniem geometrii i sztuk wyzwolonych.
115. Prozerpina - Grecka bogini podziemia.
116. Pursan - Przed swoim upadkiem Pursan był Aniołem chórów cnót i tronów. Obecnie jest królem "niższego świata" i dowodzi 22 legionami złych duchów. Wedle anonimowego autora traktatu magicznego Ognisty Smok, czyli panowanie nad duchami Pursan jest "trzecim generalnym adiutantem cesarza", tj. Lucyfera. Ukazuje się pod postacią "człowieka z lwią twarzą, trzymającego w ręku żmiję i dosiadającego niedźwiedzia". Pursan zna przeszłość i przyszłość oraz potrafi odnaleźć ukryte skarby. Według De Plancy'ego Pursan jest także "ojcem dobrych duchów opiekuńczych".
117. Pwcca - Walijskie imię szatana.
118. Q'areb Zareg - Demon wywołujący złe sny.
119. Rimmon - Demon syryjski czczony w Damaszku.
120. Sabazios (Sabasios, Sabazios) - Mitologia tracko-frygijska, bóg czczony w Grecji, szczególnie w Atenach od V w. p. n. e. , identyfikowany z Dionizosem (jako Dionizos starszy, syn Zeusa i Persefony). Kult Sabaziosa - kult węża (o charakterze orgiastycznym) rozpowszechnił się w okresie hellenistycznym (III-I w. p. n. e.) i cesarstwa rzymskiego. Był połączony z misteriami, w których dużą rolę odgrywał wąż.
     Hypsistos po grecku "najwyższy", utożsamiano go wtedy z Sabaziosem. W jego kulcie duże znaczenie miało wyobrażenie prawej dłoni w geście błogosławieństwa, pokrytej wizerunkami boga i jego atrybutami (jaszczurka, żaba, żółw, szyszka pinii).
121. Sachmet (Sachmis) - Egipska bogini zemsty, wojny i chorób. Bogini-lwica z Memfis. Początkowo prawdopodobnie lokalna (z miejscowości Rehes) bogini nomu letopolitańskiego (Dolny Egipt). W Memfis była małżonką Ptaha i matką Nefertuma. Czczona też wraz z Hathor i Mut w Karnaku. Przedstawiana jako kobieta z głową lwicy ozdobioną tarczą słoneczną (personifikacja Oka Słonecznego) i ureuszem, trzymająca w dłoniach berło i znak wiecznego życia (ankch). Kapłani Sachmet tworzyli specjalne zrzeszenie uzdrowicieli, którzy za pomocą magii walczyli z chorobami.
122. Sammael (Samael) - książę zła, czeka go w przyszłości unicestwienie.
123. Sammael-Camael - Arcydemon zwany "jadem bożym".
124. Sammu - Diabeł środkowo-azjatycki.
125. Sedit -
126. Set - Jest synem pierwszych ludzi: Adama i Ewy. (Abel, Kain i Seth)
127. Shaitan - Henochiański równoznacznik Szatana.
128. Shamad -
129. Sumkub - Demon płci żeńskiej.
130. Supay - Bogini świata podziemnego Inków. W wierzeniach indiańskich był keczuańskim duchem, niekoniecznie złym, któremu tubylcy w określonych dniach w roku składali ofiary. Hiszpańscy misjonarze wzięli sobie za punkt honoru przekonać Indian, że ich bóstwo jest ucieleśnieniem samego zła. Tępili go z takim zapałem i upersonifikowali w nim tyle szatańskich cech, iż wkrótce sami zaczęli używać imienia Supay, zamiast słowa Szatan. Supay stał się nadrzędnym diabłem, Lucyferem Ameryki. Misjonarze więc wymodelowali sobie takiego diabła, jakiego potrzebowali.
131. Siwa (Śiwa) - W sanskryckie "niszczyciel", jeden z najważniejszych bogów hinduskiego panteonu. Jest twórcą, opiekunem i niszczycielem świata. Jego funkcja w triadzie z Brahmą i Winszu jest przede wszystkim niszczycielska. Siwa jest czczony jako bóstwo płodności pod falliczną postacią lingi (linga znajduje się w każdej poświęconej mu świątyni)
     Rudra - we wczesnym (wedyjskim) okresie hinduizmu, przywódca bóstw burzy i wichrów. Potem czczony na ogół jako Pan Zwierząt, Wielki Jogin i Pan Tańca. Chociaż jego imię znaczy Wszechdobry, znany jest z gwałtownego charakteru, co ujawnia się zwłaszcza wtedy, gdy przerywa mu się głęboką medytację na kosmicznej górze Kajlasia. Spopiela wówczas intruza spojrzeniem umieszczonego między brwiami trzeciego oka. Tak stało się z Kamą, podobnym do Amora bogiem miłości, który wypuścił strzałę z łuku chcąc, by Siwa zwrócił uwagę na swą małżonkę. Podobny los spotkał syna Siwy, boga mądrości Ganesę, któremu trzeba było przyczepić inną, słoniową głowę w miejscu spopielonej. Jak wyjaśnia mit, dwoistość Siwy bierze się stąd, że wypił truciznę wyłowioną nieoczekiwanie z mlecznego praoceanu kosmicznego, aby ją zneutralizować w swym ciele. Trucizna zabarwiła ciało Siwy na kolor sino-niebieski, będący w Indiach symbolem Nieskończoności.
132. Szemhazaj (Szamjaza, Szamazja) - Imię prawdopodobnie powstałe z połączenia słowa Szem (imię) oraz Aza (Anioł). Szemhazaj jest jednym z wodzów upadłych Aniołów. Według legendy Szemhazaj i Azael, "dwaj zaufani Aniołowie Boga", zstąpili z nieba na ziemię i utrzymywali grzeszne stosunki z córkami ludzkimi. W etiopskiej Księdze Henocha Anioł, który nauczył rzemiosła czarnoksiężników i zielarzy. Jest jednym z dwustu Aniołów, którzy współżyli z córkami ludzkimi. Szemhazaj był Serafinem, który wyjawił młodej dziewczynie Istar (Istahar) "pełne Imię Boga". Wprawdzie okazał on skruchę, ale od tej pory wisi głową w dół między niebem a ziemią i jest widoczny jako gwiazdozbiór Oriona. Inna legenda mówi, że Aza nieustannie spada, z jednym okiem zamkniętym, a drugim otwartym, tak aby przez cały czas miał świadomość swego położenia i tym więcej cierpiał. W Zoharze czytamy, że Szemhazaj pojął za żonę jedną z córek Ewy i spłodził nią "dwóch potwornych synów, zwanych Hiwa (Hamija) i Hija. Każdy z nich zjadał tysiąc wielbłądów dziennie, tysiąc koni i tysiąc wołów".
     Azaziel imię Szemhazaja w Byronowskiej wersji legendy. Wersja Księgi Henocha z Qumran, zawiera list Henocha do Anioła o imieniu Szamazja (Szemhazaj) i jego współtowarzyszy. Istnieje także inne wyjaśnienie wygnania Azy z nieba: sprzeciwił się on wyniesieniu Henocha, kiedy patriarcha został przeniesiony w Anioła Metatrona.
133. T'an-Mo - Chiński odpowiednik diabła, symbolizujący żądzę i zawiść.
134. Tamuz - (mitologia mezopotamska), sumeryjski, babiloński i asyryjski bóg wegetacji roślin i urodzaju, opiekun stad. W sztuce przedstawiany z kłosami w rękach lub u ramion. Ukochany bogini Isztar. Co roku w okresie lata umierał, aby po kilku miesiącach powrócić na ziemię ze świata zmarłych. Jego powrót oznaczał początek wegetacji roślin.
135. Tanit - Mitologia fenicka; bogini nieba, księżyca i płodności. Czczona głównie w Kartaginie, utożsamiana z Asztarte, Małżonka Baala Hammona. Z jej kultem związane były ofiary z ludzi (zwłaszcza z dzieci). W jej świątyni znajdowała się wyrocznia, mająca wielkie znaczenie w czasach cesarstwa rzymskiego. Symbolami Tanit były: gołąb, owoc granatu, ryba, palmi i "znak T". Przedstawiana była pod postacią kobiety podtrzymującej rękami piersi.
136. Tezcatlipoca - Drugi po Quetzalcoatlu najważniejszy bóg panteonu Azteków. Wszechobecny stwórca występujący pod wieloma postaciami, m. in. jako Tezcatlipoca czarny - bóg nocy i Tezcatlipoca czerwony - bóg światłości, tworzący na zmianę z Quetzalcoatlem Wszechświat. Ich ciągła walka i każde zwycięstwo jednego z nich było równoznaczne z nowym aktem twórczym, symbolizowało także zmaganie się sił przyrody - dzień zwyciężony przez noc i vice versa. Imię Tezcatlipoca oznacza "Dymiące Zwierciadło". Był bogiem opatrzności biorącym udział we wszystkich sprawach ludzkich, bogiem ciemności i grzechu, wynalazcą ognia, patronem czarnoksiężników, magii, książąt i wojowników, zimna i lodu. Przedstawiano go jako postać z twarzą pomalowaną w żółte i czarne pasy z nożem krzemiennym lub obsydianowym, albo z dymiącymi zwierciadłami - jednym na skroni i drugim w miejscu nogi oderwanej przez potwora ziemskiego.
137. Thot - (mitologia egipska), bóg księżyca, pan czasu. Przypisywano mu wynalezienie pisma. Patron pisarzy i nauk, opiekun cyfr, rachunków i kalendarza, bóg magii
     Hermes Trismegistos tak był nazywany w czasach greckich. "Hermes po trzykroć wielki". Głównym miejscem kultu było Chemnu (Szmunu), grecki Hermopolis (obecnie al-Ashmunajn). Według mitów ozyriańskich był kochankiem matki bogów Nut. Ożywił poćwiartowane ciało Ozyrysa i wyleczył wyrwane oczy Horusa. Na Sądzie Zmarłych pełni rolę sekretarza. Thota przedstawiano jako ibisa, człowieka z głową Ibisa lub jako pawiana (jego święte zwierzęta).
138. Tunrida - Skandynawska kobieta-diabeł.
139. Tyfon (Typhon) - (mitologia grecka) Potwór o 100 smoczych głowach i wężach zamiast nóg. Najmłodszy syn ziemii (Gai) i Tartara; zrodzony dla pomszczenia klęski tytanów. Pokonany przez Zeusa, zrzucony do Tartaru i przywalony Etną.
140. Yaotzin - Aztecki bóg piekła.
141. Yen-Lo-Wag - Chiński władca piekła.
142. Quetzalcoatl -

Jeżeli czytaliście nasze książki, wiecie, że satanizm nie polega na narkotyzowaniu się ani na krzywdzeniu dzieci i zwierząt. W odróżnieniu od wielu religii i filozofii satanizm szanuje i wywyższa życie. Dzieci i zwierzęta są najczystszą manifestacją siły życiowej i jako takie są dla satanisty cenne i święte. Bardzo niesatanistyczne jest zabierać komuś życie wbrew jego woli. Równie niesatanistyczne jest używanie substancji psychodelicznych, obniżających zdolność do właściwego osądu i zaćmiewających umysł. Prawdziwy mag nie potrzebuje tego rodzaju rzeczy, ponieważ potrafi dokonać koniecznych zmian w swojej świadomości samą siłą swojej woli i wyobraźnią.
Jeżeli jeszcze nie przeczytaliście Biblii Satanistycznej, powinniście to zrobić. Ta książka da wam jasne pojęcie o naszej filozofii. Być może niektóre idee trudno będzie na początku zrozumieć tym, którzy zostali wychowani w przekonaniu, że Bóg=Dobro i Szatan=Zło. Prawdą jest, że ludzie używają tych terminów wymiennie, aby manipulować innymi i poprzez przekonanie ich, że pewne rzeczy są dobre, skłonić ich do zrobienia ich. Zawsze pamiętajcie, że ostateczna ocena należy do Was. To jest wielka wolność i zarazem wielka odpowiedzialność. Dla nas Szatan jest symbolem mocy tego wyboru. Nie ma wzoru "satanisty". Zachęcamy do kreatywności i oryginalności, a nie do bezmyślnego konformizmu. Nie ma znaczenia, jakiej muzyki ktoś słucha: goth, black matalu, klasycznej czy popu. Nie ma znaczenia, jak ktoś jest ubrany. Znaczenie ma tylko to, czy jesteś wrażliwą, dojrzałą, świadomą siebie jednostką która rozkoszuje się Ciemnością i chce spotykać innych o takich samych poglądach. W świecie ludzi o mózgach wypranych przez media, nieoryginalnych, zadaniem satanisty jest podtrzymywanie i zachowanie prawdziwej oryginalności i kreatywności. Szatan symbolizuje wolność od hipokryzji, od wygodnych kłamstw i rzuca wyzwanie wszystkiemu, co jest uważane za prawdę. Jest silny i inspiruje nas do używania naszej własnej siły.

Ile muszę mieć lat, aby zostać członkiem Kościoła Szatana?
Możesz nim zostać w każdym wieku, choć pełne uczestnictwo w organizacji jest zastrzeżone dla pełnoletnich. Nie żebyśmy oceniali czyjąś dojrzałość po wieku (otrzymujemy listy od 14-latków, którzy bardzo dojrzale rozumieją satanizm), lecz musimy realistycznie patrzeć na świat wokół nas. Pierwszy powód jest taki, że nie chcemy przyciągać do siebie chorych ludzi, których jedynym celem jest kontakt z dziećmi, nie praktykowanie satanizmu. Drugim powodem jest to, że wasze rodziny i inni dorośli mogą wrogo odnosić się do waszej religii i oskarżać nas o różne rzeczy, tylko dlatego, że sami czują się zagrożeni. Dlatego nie możemy pozwolić, aby naszymi członkami zostawali nieletni, z wyjątkiem sytuacji, kiedy dzieje się to za pisemną zgodą prawnego opiekuna.

Czy żeby zostać "prawdziwym" satanistą, muszę zostać członkiem Kościoła Szatana?
Wszystko, co musisz zrobić, aby stać się satanistą, to żyć jak satanista. Dr LaVey napisał Biblię Satanistyczną po to, żeby ludzie mogli stosować w życiu przeczytane w niej idee. Większość ludzi, którzy decydują się na członkostwo, traktuje to jako symboliczny akt zespolenia się z ludźmi o podobnych poglądach i wyrażenia poparcia dla filozofii i stylu życia, jaki propagujemy. Członkostwo świadczy, jednak że poważnie traktujesz swoje przekonania i daje ci pewną ilość szacunku i autorytet; jeżeli chcesz wypowiadać się publicznie jako członek Kościoła Szatana, musisz nim w rzeczywistości być ( i, znowu, musisz być pełnoletni). Także, jeśli chcesz założyć swoją grupę (grotę) , musisz być naszym członkiem. Jednak obrona naszych poglądów i propagowanie satanizmu są prawem każdego prawdziwego satanisty, "oficjalnego" bądź nie.

Moi rodzice i przyjaciele nie akceptują mojej wiary. Jak mogę sprawić, żeby ją zaakceptowali i gdzie mam odprawiać rytuały?
Wielu młodych satanistów boryka się z tym problemem. Niewielu z nas ma szczęście mieć sprzyjających nam rodziców lub wielu ludzi o podobnych poglądach w najbliższym otoczeniu. Jednak, tak długo jak żyjesz pod dachem swoich rodziców, należą im się pewne względy. Daj im do przeczytania książki, i porozmawiaj o tym, jakie fałszywe przekonania mogą mieć wskutek chrześcijańskiej propagandy w mas mediach. Ale nie możesz nikogo zmusić, aby zrozumiał to, co dla ciebie jest oczywiste. Jeśli satanizm gorszy tych, którzy w tej chwili mają kontrolę nad twoim życiem, studiuj go i odprawiaj rytuały prywatnie. Jeśli nie masz w domu miejsca, gdzie możesz być sam, znajdź je gdzieś na łonie natury. Jeżeli z takim entuzjazmem podchodzisz do nowej religii, to czy nie jest wyjątkowo niesatanistyczne stwarzanie sztucznych problemów i bezradność wobec nich? Praktykuj Niższą Magię. Pamiętaj, że kompetentny satanistyczny mag powinien być w stanie doprowadzić każdą sytuację do pożądanego przez niego zakończenia. Entuzjazm jest godzien pochwały, lecz nie wymaga się od satanistów, aby byli męczennikami. Pamiętaj, że większość ludzi Cię nigdy nie zrozumie, bo tego nie chcą. I tak powinno być. Satanizm nie jest dla wszystkich. Szatan jest ze swej natury samotnikiem. Jest indywidualistą. Nie oznacza to, że nie masz troszczyć się o swoich bliskich; Szatan reprezentuje miłość, troskę i szacunek wobec tych, którzy na to zasługują. Nie przejmuj się ludźmi, którzy cię nie akceptują. Rozkoszuj się swoją wyjątkowością, bądź dumny z tego, kim jesteś. Osiągaj wszystko, co zechcesz, z siłą i determinacją Szatana, która dumnie płynie w twoich żyłach. Kiedy satanizm doprowadzi do pozytywnych zmian w twojej postawie i osiągnięciach, inni to zauważą. Najlepszym sposobem, aby reprezentować satanizm, jest bycie żywym przykładem tego, jak silną i skoncentrowaną osobą on człowieka czyni. Rezultaty tego będą mówiły głośniej niż jakiekolwiek logiczne argumenty, jakie możesz znaleźć.

Czy lepiej jest studiować i odprawiać rytuały samemu, czy w grupie?
Jeżeli nie jesteś w stanie znaleźć ludzi wiedzących o satanizmie tyle, co Ty, lepiej jest pracować samemu. Jeżeli zdecydujesz się na obrzędy w grupie, musisz mieć stuprocentową jasność co do tego, jak rozumieją satanizm inni członkowie tej grupy. Jeżeli czynią to tylko z ciekawości lub dla dreszczyku, to będą mieli swój dreszczyk, ale jego zły rodzaj. Wielu młodych satanistów znajduje jednego bliskiego przyjaciela, z którym może pracować, ale zazwyczaj jedna osoba jest magicznie silniejsza i bardziej szczera, i wedle wszelkiego prawdopodobieństwa jesteś to właśnie Ty, bo to Ty pokonałeś wszelkie trudności związane z dołączeniem się do Kościoła Szatana. Lepiej jest dla Ciebie pracować w samotności, pod przewodnictwem książek, niż pozwalać, aby słabszy przyjaciel rozmywał Twoją siłę. Jeżeli będziesz odprawiał rytuały z nie tak poważnie traktującymi je jak Ty, i nie tak zaangażowanymi, przeszkodzi to Ci w rozwoju, zamiast pomóc. Wielu dorosłych satanistów praktykuje samotnie z wyboru. Znalezienie odpowiedniego magicznego partnera może być bardzo przydatne i inspirujące, ale jeśli naprawdę potrzebujesz kogoś takiego, to i tak go do siebie przyciągniesz.
Nie przestrasz się rezultatów, jakie da w twoim życiu magia, i uczucia, że stajesz się częścią czegoś niezwykłego. Nie jesteś szalonym uwalniając się od hipokryzji, ślepoty i niekompetencji, jakiej pełno jest wokół Ciebie. Ani nie jesteś szalony widząc rezultaty Czarnej Magii. Podchodź do Ciemnych Mistrzów z odpowiednią dozą szacunku i pokory - rytuały są właśnie po to, aby nawiązać taki związek. Twój demon - przewodnik jest w Tobie, nie szukaj go na zewnątrz. Musisz się tylko skontaktować z pewną częścią siebie i słuchać jej. To najważniejsza praca, jaką masz do wykonania.

Czy potrzebuję wszystkich rzeczy wymienionych w Biblii Satanistycznej, aby mój rytuał odniósł skutek?
Nie potrzebujesz wszystkiego, o czym wspomina Dr LaVey. Możesz nie mieć pieniędzy lub możliwości zdobycia, lub miejsca do przechowywania mieczy, kielichów, szat, gongów i ołtarzy. (...)

Nie jesteś sam. Jesteś inny, jesteś lepszy - i to dobrze, że taki się czujesz. Widzisz to, czego nie widzą inni; wiesz, jakie zło tkwi w sercach ludzi. Nie odchodź do bzdur białego światła tylko dlatego, że w tej chwili nie możesz znaleźć innych "prawdziwych" satanistów. Nie wierz tym, którzy twierdzą, że wiedzą o satanizmie więcej od Ciebie. Dorośli, którzy twierdzą, że posiadają szczególne moce i mogą wprowadzić Cię do królestwa Ciemności chcą prawdopodobnie tylko zaspokoić swoje ego (i napełnić portfele). Uważnie czytaj wydawane przez nas materiały, tak, żeby nie zostać wykorzystanym. Nie musisz się zapisywać.
Pamiętaj: aby być prawdziwym satanistą musisz tylko żyć jak prawdziwy satanista.
Twoja pozycja w Kościele Szatana będzie zależała od twojego zaangażowania, a nie od tego, ile zapamiętałeś z magicznych tekstów. Gdy będziesz gotowy, Kościół Szatana będzie czekał na Ciebie, a jeśli Twoje zaangażowanie będzie szczere i silne, odniesiesz z tego korzyści. Twoja rodzina i przyjaciele mogą z początku być nastawieni negatywnie, bo poddano ich praniu mózgu dotyczącemu tego, czym jest satanizm. Lecz jeśli Cię kochają, to zauważą pozytywne zmiany, jakie zaszły w Tobie pod wpływem poświęcenia się satanizmowi, zrozumieją Cię i będą Cię wspierać.